Een spurt vol emoties in Luik

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

Zaterdag 19 september: een steenkoude douche in La Planche des Belles Filles: weg Tourzege die voor het grijpen lag. Zondag 27 september: leeglopende benen in de finale in Imola: toch nog zesde in het wereldkampioenschap. En dan zondag 4 oktober: een ijskoude dag in de Ardennen: winnaar van Luik – Bastenaken – Luik in een tumultueuze eindsprint! Zo zag de emotionele achtbaan eruit waarin Primoz Roglic de afgelopen twee weken terecht kwam. Tijd dus voor weer een brief aan de nummer één van de wereldranglijst.

Beste Primoz,

Geluk en drama liggen in de wielersport maar een haarbreed van elkaar. Dat bleek wel weer in deze eigenlijk erg emotieloos verlopen Luik – Bastenaken – Luik. Tussen start en finish lagen 257 kilometers en 500 meters. Elf hellingen. De laatste op veertien kilometer van de streep. Iets meer dan zes-en-een-half uur zaten jullie op de fiets. Alles balde zich samen in die 400 meter voor de top van de Côte la Roche aux Faucons en de altijd maar dalende wegen naar de streep in Luik. En om eerlijk te zijn: de emoties ontlaadden zich pas in de laatste honderd meter.

Jouw sprint was een demonstratie van het gegeven dat je nooit moet opgeven voor je over de streep bent. Julian Alaphillipe denderde er juichend op af en vergat de laatste dertig meter te trappen. Jij kwam fullspeed achter hem vandaan. Resultaat: jouw wiel flitste vijf centimeter voor dat van de wereldkampioen over de streep.

Die spurt had alles van een groot drama. Tom Dumoulin had voor de perfecte voorbereiding gezorgd door het tempo op de duizend stijgende meters van La Roche het tempo op te zwiepen. Hij had je tien kilometer eerder op de Côte des Forges al achterin de groep opgepikt en in ijltemp naar voren gebracht. Het koersverloop was niet in het voordeel van Tom. Niet hard genoeg. Te lang gesloten. Dus koos hij er voor in jouw dienst te rijden. Dat pakte perfect uit.

Op La Roche keek iedereen naar Alaphilippe. De wereldkampioen zat comfortabel in het wiel van Dumoulin. Het wachtten was op zijn aanval. Het leek wel een kopie van het wereldkampioenschap, maar dit keer sprong Marc Hirschi rap in zijn wiel en jij had jouw ogen ook niet in je zak. Je was mee. Tadej Pogacar en Michal Kwiatkowski harkten zich ook nog naar voren, maar voor de Pool was de inspanning te groot. Bij een prik van Hirschi moest hij er af. Vier man op weg naar de meet: de wereldkampioen, de nummers één en twee van de Tour de France en de winnaar van de Waalse Pijl. Wat wil je nog meer?

Matej Mohoric, die zo’n miserabele Tour reed, verrichtte nog een wonder. Hij sprong uit de groep achtervolgers weg. Overbrugde twintig seconden, sloot op nauwelijks tweehonderd meter van de streep aan en plaatste gelijk nog een aanval. Dat dwong Alaphilippe tot een reactie. De wereldkampioen was te gretig. Té graag wilde hij zijn gloednieuwe regenboogtrui als eerste over de streep brengen. Hij kwam door zijn actie op kop toen de spurt begon.

Julian reed aan het hek. Hirschi zat aan zijn wiel. Pogacar volgde en jij zat in vierde positie. De meest ongunstige plek. Primoz Roglic is er aan, dacht ik. Maar Alaphilippe voelde zich aan de leiding niet zeker. Hij reageerde zoals een spurter dat zo vaak doet als hij gepasseerd dreigt te worden: hij deelde een zwieper van jewelste uit. Hirschi kon een val maar net ontwijken, maar hij moest zijn benen stil houden. Bovendien nam hij Pogacar mee in zijn reactie om op zijn fiets te blijven. De Tourwinnaar viel ook stil en plotseling was daar het gat waar jij ruim door heen kon. Je gooide alles in de strijd. Alaphilippe wist het zeker: hij ging winnen. De armen gingen dertig, twintig meter voor de streep breeduit in de lucht en daar was Primoz Roglic plotseling als een flits naast en voorbij hem. In één klap waren alle frustraties van de afgelopen veertien dagen weg gevaagd. Je had de derde klassieke overwinning van dit seizoen in vier topkoersen binnen gehaald voor Jumbo Visma!

Ik zei het al geluk en drama liggen in de wielersport maar een haarbreed van elkaar. Een week geleden beleefde Alaphilippe een dag die hij nooit meer zal vergeten; wereldkampioen, de droom van elke wielrenner en vandaag had hij weer zo’n dag die hij nooit meer zal vergeten: een klassieke fout van de renner die zich zeker weet van de overwinning en toch nog verliest. En dat hij gedeklasseerd werd? Tja, daar kon hij natuurlijk zelf ook niet om heen. Ik vond het klasse dat hij dat ook gewoon toegaf: ‘Terecht en ik bied Hirschi mijn excuses aan!’ Daar had de Zwitser natuurlijk niks aan, maar goed… Zo gaat dat in het wielrennen.

En de koers zelf? Daar kunnen we kort over zijn. Het was koud, negen graden celsius en er stond een onaangename harde wind. Acht man al snel op kop en Matthijs Paasschens, woensdag in de Waalse Pijl ook al de hele dag vooraan, sprong er prachtig naar toe. Hij overbrugde in zijn eentje een dikke minuut. Olympisch kampioen Greg van Avermaet knalde op een vluchtheuvel. De gevolgen waren desastreus: een nekwervel en drie ribben gebroken. Ook Adam Yates moest de koers verlaten na een val. De Zwitser Michael Schär bleef het langst over van de vluchters, maar zijn sterke solo eindigde vlak voor Remouchamps en de beklimming van La Redoute, waar Dries Devenijns voor Alaphilippe het tempo bepaalde. Hij reed snel, maar ook weer niet te vlug.

Nog dik vijftig man kon aanhaken. Onder hen Mathieu van der Poel. De superbenen, waarmee hij zaterdag met zijn fantastische solo over de Muur van Geraardsbergen toch nog de BinckBank Tour won, waren nog steeds goed, maar ongetwijfeld niet zo super als een dag eerder. Hij handhaafde zich knap op terrein dat eigenlijk niet echt op zijn maat is. Dus toen Alaphillipe, Hirschi en jij aanvielen kon hij niet mee, maar in de groep die op twintig seconden volgde was hij de beste. Dat toonde hij ook nog even in de spurt die hij met lengtes voorsprong won: zesde. Ook knap, maar wel jammer dat hij Mohoric liet rijden. Hij was goed genoeg om met hem mee te gaan, maar Mathieu bleef zitten. Een foutje, waar je ook weer van leert.

Geef nooit op voor de streep is gepasseerd. Dat was de les die jij deze dag aan iedereen gaf, Primoz.Nou dat was het dus. Een dagje in de Ardennen. Je won jouw eerste klassieker en het was gelijk een monument. Maar het mooiste was ongetwijfeld dat je het werk van de ploeg – en vooral dat van Tom Dumoulin – dit keer helemaal afmaakte.