Nou Fabio, dit was de dag waar niet alleen jij zelf maar heel wat wielerliefhebbers op zaten te wachten: Fabio Jakobsen op het ereschavot als winnaar van een Tourrit. In Nyborg was het eindelijk zo ver na 4 uur 34 minuten en 14 seconden door het mooie vlakke Deense land en over de iconische brug over de Grote Belt. Voor de neutrale kijker was het een dag zonder geschiedenis, maar voor talloze wielerfans was het ongetwijfeld een dag met een Gouden Randje. Dus mijn brief gaat naar jou.
Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986
Beste Fabio,
Ik zag een paar interviewtjes met jou en wat op viel was de opmerkelijke rust die je uitstraalde. Winnen in de Tour? En dat dan ook nog bij de eerste de beste gelegenheid die je krijgt in jouw carrière! Okay, prima. ‘Ik hou van de sport. Ik sprint graag. Ik ben blij!’ En dat was het dan als eerste reactie. Geen uitbundige euforie. Geen buitenissig gejuich. Fabio Jakobsen reageerde op dit internationale topsucces zoals hij is: één brok rust. Een granieten vent die zich nergens door van zijn stuk laat brengen.
En dat was ook de basis van deze fraaie overwinning. Ik loop de dag even door. Magnus Cort Nielsen was zijn bed uitgestapt met maar één doel: de bolletjestrui. Dus ging hij er in de eerste kilometer vandoor. Sven Byström, nog zo’n Viking, sprong in zijn wiel. Pierre Rolland was met hetzelfde idee als Magnus uit zijn bed gestapt. Dus die zat er ook bij en zijn ploegmaat Barthe was kennelijk op de hoogte, want hij sprong ter assistentie mee. Vier man op kop. Het peloton had er vrede mee, maar hield de heren binnen schootsafstand.
Ze raakten nooit verder dan drie minuten uit zicht, maar na zo’n 80 kilometer vochten ze om de eerste bolletjes trui op drie duinen van maximaal 83 meter boven zeeniveau. Cort Nielsen pakte de begeerde trui voor honderdduizenden landgenoten die de lange tocht tot een feest maakten. Byström knokte mee, maar kwam tekort. Rolland en zijn maat haakten af, waarna Cort Nielsen zestig kilometer lang – zo’n anderhalf uur – mocht genieten van de toejuichingen van zijn landgenoten. Hij schonk Byström de premie in Kalundborg waar de tussensprint lag. En de Noor gooide er nog een solo uit, toen na die spurt duidelijk was dat het einde van de ontsnapping in zicht was.
In Kalundborg kregen we ook de eerste indicaties over de mannen die in het puntenklassement zijn geïnteresseerd. Wout van Aert natuurlijk. Caleb Ewan ook. Peter Sagan meldde zich eveneens. Hij bracht die groene trui tenslotte al zeven keer naar Parijs. En zelfs zagen we een flits van jou Fabio. Morkov loodste je naar voren. Wilde je jou benen even testten? Moest je even het goede gevoel krijgen, maar wilde je ook niet tot het uiterste gaan? Het leek er veel op. Maar goed, je zat vooraan.
Verder was het wachten geblazen. Wachten tot die ellenlange brug over de Grote Belt. Achttien kilometerlang, een snelle duik naar het land en dan nog een paar kilometer tot de streep. Een stevige bries blies in het nadeel van het peloton, maar het uurgemiddelde kwam toch op 42 kilometer uit. Bij de brug nam de nervositeit toe. Vermaecke van DSM ging ongenadig hard onderuit. Hij sleurde een aantal renners mee. Rigoberto Uran stond te voet met een defecte fiets. Raymond Bardet, Madouas, Chris Froome, Bettiol, Ciccone, om er maar een paar te nomen, verloren door de val ook contact met het peloton. Onder aanvoering van de EF-ploeg van Uran moesten ze veertien kilometer jagen voor ze het gat van meer dan een minuut dicht hadden.
Lampaert ging twee kilometer verder onderuit toen hij een val voor hem niet meer kon ontwijken. Morkov lag er ook bij plus nog een mannetje of tien. Maar de twee motoren van jouw sprinttrein kwamen terug na een verwoestende jacht van vier kilometer. Ze zaten alweer van voren toen op 2200 meter van de meet een half peloton tegen de vlakte ging. Pogacar werd ook opgehouden, maar liep gaan schade op.
In zijn gele trui deed Lampaert wat hij een dag eerder aan tafel beloofd had: ‘Ik werk voor jou!’ En de luxe-knecht deed zijn werk perfect. Net zoals jij jouw werk perfect deed. Morkov hield jou voorin. Laporte leidde voor Van Aert. Ex-wereldkampioen Mads Pedersen zat ook op de eerste rij. Hij leidde de eigenlijke sprint in, terwijl jij aan het wiel van Wout van Aert zat. Die hele hectische laatste 900 meter bewaarde jij de rust die je na de finish ook toonde.
Het wiel van Wout was de focus. Dat was het goede wiel, wist je. Je vocht er een stevig robbertje over uit met Peter Sagan en je won dat eerste gevecht. Mads Pedersen opende de finale sprint. Van Aert passeerde hem, maar op vijftig meter van de finish gooide jij er een Fabio-versnelling uit die niemand in huis had. Wat een spurt!
Iedereen kreeg het te horen: ‘Hier droom ik al vijftien jaar van!’ Eigenlijk werd dit moment bijna twee jaar opgehouden door die afschuwelijke val in Polen, maar echte kampioenen kunnen nu eenmaal altijd terug komen. En dat bewees jij op deze zaterdag 2 juli 2022. Een memorabele dag. Ik keek nog even naar het puntenklassement: 1. Wout van Aert 60 punten, 2. Fabio Jakobsen 59 punten. Jammer dat je niet even doorzette in Kalundborg, maar goed … Morgen start je in de groene trui, want Wout nam het geel over van Yves Lampaert.
Weet je wat ik mooi vond? Dat Peter Sagan je onmiddellijk na de streep kwam feliciteren terwijl jullie toch net een verbeten gevecht op het scherpst van de snede hadden uitgevochten om in het wiel van Wout te komen. Van Aert deed hetzelfde. Ik zag hem onmiddellijk na de meet ‘Shit’ roepen toen hij opzij keek en zag dat jij jouw wiel een flits eerder voor de witte kalklijn had geduwd. Hij gaf het ruitelijk toe: ‘Ik dacht dat ik won!’ Tweede tweede plek in twee dagen, maar de gele trui als compensatie. En ook Wout vergat niet jou even te feliciteren.
Nou Fabio, dat was het wel. Het zal wel niet de laatste brief worden in deze Tour, want er staat momenteel geen maat op jouw snelheid, jouwe koele overleg en jouw koersinzicht. Dat sprintinstinct zal ongetwijfeld nog wel wat opleveren.