Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986
In het immense decor van de Passo dello Stelvio, 2758 meter hoog op de grens van Italië en het Oostenrijkse Zuid-Tirol, stond een nietige man op. Daar, op die met sneeuw bedekte bergwanden, verrichtte hij een wonder van wilskracht. Zijn naam? Wilco Kelderman! Kopman van Sunweb, eeuwig talent en al jaren geremd door loodzware valpartijen, door ziektes, door pech en wat voor ellende iemand nog meer op zijn pad kan vinden. Wilco Kelderman maakte het allemaal mee, maar op deze donderdag 22 oktober 2020 kreeg hij eindelijk waar hij recht op had. De armen gingen omhoog toen hij op het podium van de Giro d’Italia de rose leiderstrui aantrok. Nog drie dagen te gaan. Dichterbij een overwinning van wereldformaat was hij nog nooit. Maar wat moest hij er voor lijden. Wat moest hij er voor knokken. Dus de brief gaat naar deze Kampioen van de Wilskracht.
Beste Wilco,
Iedereen kende het scenario van deze dag. Ver weg aan de horizon lag de Stelvio, het monster van 2758 meter boven zeeniveau, met zijn eindeloze beklimming van tien kilometer tegen zes procent en dan nog eens even 14 kilometer met 9 tot 14 procent stijging. Het schema voor het koersverloop stond vast. Een vroege vlucht, maar vanaf de eerste stijgende meters van de Stelvio op 63 kilometer van de streep Team Sunweb op kop om met een straf tempo roze trui Joao Almeida in de problemen te brengen. Het klinkt allemaal even simpel, maar je moet het maar doen.
En dit is wat wij zagen: kopgroep van vijftien met De Gendt, O’Connor en Ganna 3 minuten en 14 seconden eerder bij de Stelvio dan het peloton dat al gekrompen was tot 48 man. De klok stond op 14 uur 17 precies toen de weg smaller werd en begon te stijgen. Team Sunweb zat waar het verwacht werd: op kop. Zeven man sterk. Wilco Kelderman in zevende positie. Klassementsleider Almeida in zijn wiel. Nico Denz bepaalde het tempo. Iedereen wist dat het uur van de waarheid was aangebroken.
De groep dunde snel uit. Denz zette zich na vijf kilometer klimmen aan de kant. Pozzovivvo kwam als eerste uit de top tien in de problemen. Martijn Tusveld nam over. Mond wagenwijd open. Elke hap frisse lucht was welkom. De temperatuur was de hele dag niet hoger dan zeven graden. Het zonnetje scheen. Het zag er vrolijk uit, maar op de fiets werd het voor iedereen een hel. Drie kilometer verder maakte Tusveld plaats voor Sam Oomen die deze ronde nog niet veel had kunnen doen als gevolg van een zware val, waarbij een paar ribben waren gekneusd. Maar nu verbeet hij de pijn. Met Hamilton, Hindley en jou in het wiel schroefde hij het tempo op.
Nog vijftig kilometer te gaan. Almeida zakte naar de staart van de groep, moest vijf meter lossen, maar knokte zich weer terug. Sam zette door. Twee kilometer verder waren er nog zestien man over, waaronder vier Sunwebs. Almeida slaakte een zucht en daar ging de ‘maglia rosa’. De Portugees vocht als een leeuw, maar het was duidelijk. Hij was aan een hopeloos gevecht begonnen. Hamilton nam over van Oomen en gooide er nog even alles uit. Eén, twee kilometer maar en daar reed je: Wilco Kelderman op weg naar de roze trui. Jai Hindley voor je. Tao Geoghegan Hart en Rohan Dennis nog in het wiel. Vincenzo Nibali ook. Net als Pello Bilbao. Dat hier op extreem hoog niveau werd gereden was duidelijk. Met nog 47 kilometer te gaan losten Nibali en Bilbao. Dennis zette zich aan kop. Geoghegan Hart in het wiel. Twee kilometer verder kwam je zelf in moeilijkheden.
Je moest terug schakelen naar eigen tempo. Dat was nog steeds hoog, maar de wielen van Geoghegan Hart, van Dennis en van Hindley schoven tergend langzaam steeds verder weg. Wat moest er gebeuren? De ploegleiding stond voor een enorm dilemma: Hindley laten wachten of niet? De keuze was bikkelhard: Wilco Kelderman moest het alleen uitzoeken! Terecht, want met Hindley in het wiel van de ontketende Rohan Dennis was er een tweede kans op de roze trui. Bovendien stond Geoghegan Hart maar een seconde achter Hindley in het klassement op plek drie. Hij moest er dus bij blijven om de Brit van de eerste plek in het klassement te houden.
Het was drie uur. Jullie waren al driekwartier aan het klimmen. De steile wand van de Stelvio pijnigde elke vezel in jullie afgetrainde lijven. Hier zagen we de enorme wilskracht die je opbracht en die je aan het eind van deze moordende dag de rose trui zou opleveren. Jouw ritme was goed. Steeds hield je de wagens achter de koplopers in het vizier. Nog zeven kilometer te gaan: 17 seconden verloren. Zes kilometer slechts 40 seconden kwijt. Vooraan deed de verbluffende Dennis al het werk.
Op de top had je nog steeds maar 49 seconden verloren, maar Almeida zat op 3 minuten en 40 tellen. Dat zag er al best uit. Het vroor nog net niet boven op de Stelvio. Er moesten jasjes aan. Die worsteling op de negen procent stijgende weg was voor iedereen even moeilijk. De afdaling door de talloze hairpins was 21 kilometer lang. Je reed als een speer in deze belangrijkste en ongetwijfeld ook langste solo uit jouw carrière. Aan de voet was je acht tellen ingelopen. Dat moet vertrouwen hebben gegeven, maar het kostte ook veel.
Bovendien had Geoghegan Hart met Rohan Dennis één van de beste tijdrijders ter wereld bij zich en de weg door de vallei was acht kilometer. Acht vlakke kilometers waarop het weer een gevecht Dennis – Kelderman werd. De Australiër had daarbij het voordeel dat hij zich niet hoefde te sparen voor de laatste negen stijgende kilometers. En dat deed hij dan ook niet. Hij knalde er vol in, zodat jouw achterstand snel opliep tot anderhalve minuut. Nog steeds ruim voldoende om het roze te pakken.
De weg begon weer te stijgen. Dennis zette zich aan de kant. Hindley bleef onverstoorbaar in het wiel van Geoghegan Hart. De Brit probeerde de Amerikaan tot twee keer toe over te halen op kop te rijden. ‘Jij kan de Giro ook winnen,’ zal hij ongetwijfeld geroepen hebben. Maar Jay weigerde. Hij wist ook wel dat hij in de slottijdrit van zondag zonder enige twijfel veel minder kansen zou hebben dan Hart. De keuze moet dus makkelijk zijn geweest en bovendien was er de ploegdiscipline: geen meter op kop!
Geoghegan Hart raakte geïrriteerd en zijn tempo stopte. Jij kwam zelfs nog wat terug, maar jouw lange eenzame gevecht begon toch door te wegen. Je moest Fuglsang en Bilbao laten passeren. Je verloor nog een halve minuut. Hindley legde Hart er op in de spurt. Dat was ook belangrijk. Zo pakte Brit maar zes seconden tijdvergoeding en Hindley zes. Wat een opluchting moet het voor je geweest zijn toen je als vijfde over de finish wankelde.
Twaalf seconden over voor het roze! Twaalf simpele tikken van de secondenwijzer. Het is niks na een tocht van 173 kilometer door het ruigste gebied van Italië, maar het is ook een kloof van onafzienbare wijdte voor de concurrentie. Want wie kan het Sunweb-collectief aan in het bergcriterium van Sestrière met zijn drie beklimmingen met stijgingen tot zes procent? En wie kan Wilco Kelderman stuiten in de laatste vijftien kilometers tegen het uurwerk? Ik denk niemand.
Maar zo ver is het nog niet. Het blijven nog drie spannende dagen met een vlakke rit op vrijdag, zodat er wat herstel mogelijk is. Want wat zullen jouw benen pijn gedaan hebben! Maar wat zal de voldoening groot zijn geweest. Ik denk dat je vanavond wel lekker zal slapen. Er is in Nederland in elk geval geen wielerfan te vinden die jou dit niet gunt.
Prachtige analyse en weergave van vandaag
Uitstekend compliment aan Wilco Kelderman. Jammer dat deze niet iets meer “steun” kreeg uit de ploegleiderswagen. Een bidon en weg……Had ook anders gekund, lijkt mij. Wilco voelde zich nu door God en alleman verlaten wetende dat die vlakke kilometers er nog aankwamen, waar hij, alleen rijdend, zeker nog tijd zou verliezen. Knap trouwens dat hij zich daarna nog herpakte. Kan hem ( hopelijk) de Giro-zege opleveren! NB: Hindley komt uit Australië en niet uit Amerika😉.