‘Happy days are here again’ voor Dylan Groenewegen

Donkere wolken schoven over de luisterrijke carrière van Dylan Groenewegen toen hij die vijfde augustus 2020 de bijna fatale val van Fabio Jakobsen veroorzaakte. De banbliksems van de wielerwereld troffen hem in alle hevigheid. Schorsing, de angst voor het lot van Fabio met een zware mentale crisis als gevolg haalden hem negen maanden uit koers. Onzekerheid en voortdurend confrontatie met die inktzwarte manoevre in Katowice maakten het lang onduidelijk of hij weer op zijn oude niveau zou kunnen komen.

Maar in Sonderborg was het vandaag zover. Precies 24 uur na Fabio Jakobsen won ook Dylan Groenewegen zijn Tourrit. Mooier kon de start van de Ronde van Frankrijk niet zijn. Dus de brief gaat naar de Amsterdammer.

Foto: ASO

Hi Dylan,

Je flitste over de finishlijn, een halve banddikte eerder dan Wout van Aert. Onmiddellijk schoot er een lied door mijn gedachten. Een stokoude evergreen uit de jaren ’30 van de vorige eeuw:

Happy days are here again

The skies above are clear again

So, Let’s sing a song of cheer again

Happy times

Happy nights

Happy days

Are here again!

Dit was de afsluiting van twee jaar vol ellende. Afscheid van een hele beroerde periode. Dat was wel duidelijk. Die vijfde augustus 2020 zal je wel nooit meer vergeten. Pas negen maanden later ging je weer van start in een koers. Turijn was de locatie op 8 mei 2021. Start van de Ronde van Italië. Je kon er weinig uitrichten, maar het was duidelijk dat je blij was dat je weer op de fiets zat. Nog eens twee maanden later gaf je het eerste signaal af dat jouw oude superieure sprint, die je zoveel succes had gebracht, er nog steeds was. Weliswaar in een B-koers, de Ronde van Wallonië, maar die 20ste juli was het in Heron voor jou ongetwijfeld ook een feestdag. Het gevoel was terug: ‘Ik kan het nog.’

Foto: ASO

Het verlangen naar een comeback in de Tour de France begon op te spelen. De ronde van 2019 was jouw laatste. In Chalon sur Saône won je voor de vierde keer een etappe. Dat wilde je weer. Dus je besloot afscheid te nemen van Jumbo-Visma, omdat de kans op een Tourselectie minimaal was geworden met de klassementsambities van het team. Je koos voor Bike Exchange en vandaag maakte je in die tamelijk tumultueuze sprint alles waar. Je eigen rotsvaste zelfvertrouwen uit het verleden was er weer. En je gaf jouw ploeg het geschenk waarvoor ze jou in dienst hadden genomen. Ik vond het mooi.

Daar stond weer een glimmende Dylan Groenewegen. Supertrots op wat hij net had gepresteerd en blij als een kind met zijn eerste knuffel. Het was een schitterende afsluiting van de twee daagse optocht door het mooie, vredige Deense land met een paar miljoen mensen langs de kant van de weg en het fraaie Koninklijke jacht afgemeerd in de haven van Sonderborg. Geheel in stijl. Met gele pijp en gele opbouw.

Voor Magnus Cort Nielsen was het ook een feestdag. Deze twee dagen door zijn eigen land promoveerde hij tot de mooiste uit zijn carrière. Bolletjes trui aan. De startvlag viel in Vejle en weg was ‘ie weer. Liefst 175 renners zwaaiden hem uit. Niemand had zin om aan zijn wiel te springen. Zo kreeg Magnus voor al die uitzinnige landgenoten een drie uur durende feesttocht uitgereikt die hem van harte werd gegund. De gebeurtenissen in de koers konden met gemak op een half A-viertje. Er gebeurde niets. De finish naderde Cort Nielsen was al lang ingerekend. De propvolle dorpen flitsten voorbij: Felsted, nog 32 kilometer. Peloton compact. Grästen nog 22 kilometer. Toutie groupie. Nybol, nog 16.000 meter. Niks te melden. De slagorde was wel vastgesteld. Acht man reden op de eerste rij. Rechts Van Aert met zijn hele ploeg. Links Ineos van Thomas en Yates. Jakobsen op de vijfde rij in het groen met zijn team voor zich. Van Poppel kreeg zowaar een lead-out van zijn Bora-ploeg en Groenewegen zat waakzaam in het wiel van zijn maten. Tempo 45 per uur. Het was dringen geblazen. Renners denderden zelfs door het gras van de berm om hun positie te verbeteren.

Iedereen wist dat het de laatste kilometers gedaan was met kaarsrechte wegen. Vanaf Daybol Molle kwamen de bochten. Nog tien kilometer te gaan en daar was het dorp al. En pats, daar was ook een valpartij. Het asfalt in Denemarken leek wel van rubber. Niemand erg gewond, maar wel heel wat renners te voet. Ook jij Dylan, maar toen bleek jouw vorm. Je wipte weer in het zadel en herstelde het contact met de groep in no-time. De voornaamste slachtoffers van die val waren Uran, al niet zo best gestart in de tijdrit, Guy Martin en Michael Woods, ook twee klassements-mannen. Ze verloren allemaal 39 seconden. Niet veel, maar waar gaan ze dat weer goed maken? Bauke Mollema zat er ook achter en leverde zijn negende plaats in het klassement in.

Foto: ASO

Quick Step, aangevuurd door twee succes dagen, nam al vroeg het heft in handen. Vooral om Jakobsen zo veel mogelijk buiten de gevarenzone te houden. Dat bleef zo tot de slotkilometer. De Franse kampioen Sénegal ging op volle toeren onder de rode vlag door. Morkov zat in zijn wiel. Jakobsen was zijn aanhanger. Het zou toch niet … ? Nog een overwinning voor de man in het groen? Maar toen Morkov na de laatste bocht om keek zag hij Fabio niet meer. Stuurfoutje! In de remmen en weg was de mooie positie. Hij raakte ingesloten aan het hek.

Porte leidde voor Van Aert in die laatste vijf hectometers. Jij ging er zo’n beetje als achtste in. Amund Gröndahl Jansen had je in positie gebracht, maar na de laatste bocht had je niemand meer. Dus je moest het karwei alleen klaren. Je schoof aan het hek op naar positie vijf, zag een gaatje, dook er in en zette gelijk de turbo open. Dat werd hoog tijd, want Van Aert in zijn gele trui lag al op volle snelheid met Jasper Philipsen aan zijn zijde. Hij zette Sagan klem aan het hek, maar hij ging te vroeg en daar was in eens Dylan Groenewegen. Als in zijn grote dagen! Je knalde in de laatste vijftig meter door het piepkleine gat tussen Van Aert en Philipsen. Wat voor versnelling je reed weet ik niet, maar dat afschuwelijk grote mes ging rond in een tempo dat niemand kon evenaren. Je gooide instinctief jouw stuur naar voren en zo duwde jij je velo een paar centimeter – of waren het millimeters – eerder over de kalklijn dan de gele truidrager: gewonnen!

Het was je gegund na al die zwarte maanden.

1 1 vote
Artikel waardering
Abonneren
Abonneren op
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments