Mathieu van der Poel maakt einde aan mythe

Vandaag was het Code Wit op de weg door het wonderschone Toscane naar Siena, de eeuwenoude stad hoog in de heuvels. De weerprofeten hadden stortbuien en ander boosaardig weer voorspeld. Maar ze zaten er naast: blauwe hemel, witte paden, temperatuur een graadje of tien. Alles zat mee voor een mooie dag op de Strade Bianche. En fraai werd het met Mathieu van der Poel als dominerende man op de eerste rang van een ongekende sterrenparade.

Ik begin maar even bij het eind. In deze brief die ik aan Mathieu van der Poel schrijf. Dolle vreugde op de meet. Een ontlading van jewelste die aangaf hoe graag je hier wilde winnen. En het was niet zo maar een overwinning. Nee, het was een verpletterende zege. Een afrekening met de crême de la crême van het internationale wielerpeloton.

Mathieu van der Poel op het Piazza del Campo met een van de mooiste trofeeën die de wielersport kent.
FOTO: LAPRESSE

Colle Pinzuto, nog 15 kilometer te gaan. Voorlaatste grindpad, maar steil, steil, steil. Achttien procent! Niks voor Van der Poel wisten de goeroe’s van het cyclisme al lang van te voren. Maar je versnelde in de kopgroep van zeven met louter toppers. Het was het einde van een mythe. Dit kan je dus ook. Wereldkampioen Julian Alaphilippe moest alle zeilen bijzetten om in het wiel te komen. Egan Bernal, Tourwinnaar van 2019, sloot aan. Tadej Pogacar, Tourwinnaar 2020, harkte zich ook nog in het wiel. De Oostenrijker Michael Gogl verbaasde zich zelf en sloot ook nog aan. Maar Wout van Aert? Vorig jaar groots winnaar in Sienna. Er af. Dat was de onvermijdelijk rekening van geen koerskilometers in de aanloop naar de Strade. Thomas Pidcock, sterk in de eerste Vlaamse koersen, loste eveneens.

Van Aert vocht zich fantastisch terug met Pidcock in het wiel, omdat hij de positie van Bernal beschermde. Mooi om te zien, maar deze dag was ook een les. Alleen trainen op hoogte is niet voldoende om in een koers als de Strade Bianche voor de winst te gaan. Toen er strijd geleverde moest worden schitterde trouwens de hele Jumbo-Visma ploeg door afwezigheid.

Het peloton over de witte grindwegen in Toscane.
FOTO: LAPRESSE

Dan de afdaling bij Le Tolfe, nog 12 kilometer te gaan. Demarrage uit het wiel van Alaphilippe. Hij verloor twintig meter, maar kwam terug. Ook het retour van Bernal was knap. Zij vorm toonde hij al in Laigueglia, waar hij tweede werd achter Bauke Mollema. Hij reed nu het gat Alaphilippe en Van der Poel in zijn eentje dicht. De rest was er definitief af.

Nog vijf kilometer te gaan. De vierkante contouren van Siena waren bereikt. Van Aert met de drie andere gelosten volgde op 17 seconden. Het leek een gat van niks, maar het was een onoverbrugbare kloof. Een kilometer verder versnelde jij weer. Was het spel? Was het een test? Om te kijken hoe het precies zat met de wereldkampioen en de voormalige Tourwinnaar? Het leek er veel op. Ze kwamen weer terug en ze wilden ook wel op het podium, want ze namen gelijk weer over.

De drie sterksten in de laatste kilometers richting Siena: Mathieu van der Poel, Julian Alaphilippe en Egan Bernal.
FOTO: LAPRESSE

De rode vlag. Nog een kilometer te gaan. Posities: jij op kop. Alaphilippe in het wiel en daar achter Bernal. Scherp als waakhonden. De weg begon sterk te stijgen. Echt wat voor Bernal zou je denken, maar het beste was er al af bij hem na de drie acties, waarmee je deze bewogen finale domineerde. Nog maar 600 meter te gaan. Je zat nog steeds op kop. Het beentempo ging omhoog. Knak! Weg was Alaphilippe. Weg was Bernal. Dat was een moment dat ze zich nog lang zullen herinneren. Uit het wiel gereden! Zomaar gelost! Het was ze nog nooit eerder overkomen.

De beslissende demarrage van Mathieu van der Poel op de klim van Santa Caterina in Siena.
FOTO: LAPRESSE

Zo zag de Gouden Weg naar deze prachtoverwinning er uit. Eén en al Van der Poel-dominantie en dat na twee weken die er zijn mochten. Winnen in de woestijn. Tachtig kilometer lang domineren in Kuurne – Brussel – Kuurne. De koers beheersen met een gebroken stuur in Le Samyn. De bewijzen van de topvorm lagen voor het oprapen, maar dat wil nog niet zeggen dat het succes ook zo maar komt. Daar was een demonstratie als vandaag voor nodig.

Het duurde lang voor de koers echt op gang kwam. Je had eerst met Philipp Walsleben en later met Gianni Vermeersch en Petr Vakoc  mannen aan het front. Je hoefde niks te doen en deed dat uiteraard ook niet. Het wachten was op de bewegingen van mannen als Julian Alaphilippe en Wout van Aert. Maar de lange grindstroken eisten toch hun tol. Vaak was het moeilijk om in het wiel te rijden, waardoor van talloze renners de krachten wegvloeiden als sneeuw voor de zon.

Op de lange strook bij San Martino in Grania raakte voor het eerst een echt sterke groep weg. Met Olympisch kampioen Greg van Avermaet, met de Deense kampioen Kasper Asgreen, met Jumbo-jonkie Tobias Foss, twee jaar geleden winnaar van de Tour de l’Avenir, met Davide Formolo en Gorke Izagirre. Ze namen 26 seconden, maar toen de stofwolken na het elf kilometer lange grindpad bij Croce di Camesecca opgetrokken waren, zat je vooraan. Met Van Aert, Alaphilippe en die andere toppers.

Mathieu van der Poel wint in Siena een van zijn droomklassiekers.
FOTO: LAPRESSE

Slechts 23 simpele tellen achter jullie bewoog Jacob Fuglsang met assistentie van vooral Pello Bilbao en Simon Clarke hemel en aarde om terug te komen. Het gat werd vrijwel dicht gereden. Acht seconden slechts. Ze konden de achterwielen van jullie vrijwel pakken, maar het lukte niet. Tergend langzaam liep de teller weer op: 10 seconden, 15 seconden. En op de strook bij Monte Aperti knakte de veer: 27 seconden.

Wat ik nog mooi vond was het sterke retour van de 19-jarige Quinn Simmons in deze groep. Hij zat aanvankelijk bij jullie in het wiel, maar moest van de fiets met een lekke band. Fuglsang en zijn mannen passeerden hem. Een mecanicien uit de neutrale wagen stond met zijn achterwiel te knoeien als een beginneling. Simmons sprong weer in het zadel met veel te veel tijdverlies en ging op jacht naar de stofwolken in de verte. Hij kwam zowaar nog terug, maar duikelde vervolgens over een greppel het grauwe struikgewas in.

Het was één van de talloze incidenten. Vaak van grote schoonheid. Soms van dramatische omvang. Momenten die deze koers zo buitengewoon maken. Jij verzorgde de topshow op deze dag met Code Wit.

Ik weet één ding wel zeker: de komende klassiekers is het voor iedereen Code Rood als jij aan de start staat.

4.7 14 votes
Artikel waardering
Abonneren
Abonneren op
guest
1 Reactie
oudste
nieuwste meest gestemd
Inline Feedbacks
View all comments
HuubBreuls
HuubBreuls
07-03-2021 14:14

Prachtig verwoord