Prima Primoz

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

Het demasqué in deze Corona-Tour is definitief begonnen. De maskers vielen af op de top van de Puy Mary, een lastige col in de fraaie Auvergne. Primoz Roglic bleef fier overeind. Aan zijn zijde streed zijn landgenoot Tadej Pogacar die zijn voornaamste uitdager lijkt te worden. Jumbo-Visma bleef fier overeind en de kopman nam afstand van al zijn concurrenten. Dus de brief van deze dag gaat naar hem.

Beste Primoz,

Het moment van de dag was voor mij niet de fraaie wijze waarop Daniël Martinez de rit won na een beeldschoon gevecht met het Bora-koppel Maximilian Schachmann – Lennard Kämna. Nee, dat moment lag een minuut of zes achter hun ruggen. Een kilometer of drie voor de top. Tadej Pogacar viel aan. Jij zat gelijk aan zijn wiel alsof er op de vlakke weg werd gereden in plaats van op een helling van vijftien procent. Achter jullie zakte iedereen door het ijs. Weg was Egan Bernal, de Tourwinnaar van 2019. Verdwenen waren Nairo Quintana, Rigoberto Uran, Adam Yates, Richie Porte en al die andere mannen die maar op een krap minuutje of net iets meer stonden.

Sinds 1947 hadden in deze fase van de Tour nog nooit zoveel renners zo kort bij elkaar gestaan in het klassement. Dat veranderde in dat flitsende moment, waarin Slovenië de lakens uitdeelde. Dit was een dag vol opmerkelijke momenten. Ik noem ze maar even op:

1. De aanval van Julian Alaphilippe en zijn ploegmaat Remy Cavagna, waardoor uiteindelijk zeventien man op kop kwamen. Julian had er zelf niks aan. Hij is ver van de vorm van vorig jaar. Zijn stijl is vermoeiend, onrustig en zijn benen doen niet wat zijn geest wil. Hij werd kansloos weg gereden toen de strijd om de ritzege losbarstte.

2. Het Franse wielrennen beleefde deze dag opnieuw dramatische dieptepunten. Thibaut Pinot probeerde weer in de aanval te gaan met zijn gehavende rug en opnieuw bleef het bij vruchteloos gespartel voor een peloton dat hem eigenlijk niet wilde terug halen.

3. Op een lange, brede, overzichtelijke weg op 85 kilometer van de finish gingen zes man onderuit. Ze gleden weg in een ruime bocht bij een snelheid van 45 kilometer per uur. En daar lagen Romain Bardet, Nairo Quintana, Guillaume Martin en ook Bauke Mollema, die opstond met een gecompliceerde breuk in zijn linkerpols. Doodzonde, want Bauke was in vorm. Hij had nog niks geleden en stond klaar voor zijn sprong in de top tien. Zelden zag ik hem zo ontspannen op weg naar de beslissende dagen in de Tour, maar ja … het onheil, het drama loert in elke kilometer naar de renners.

De andere klassementstoppers konden verder, maar Bardet en Martin moesten terug onder het tempo dat Jumbo – Visma het peloton oplegde. Vallen levert altijd handicaps op. Ik ben benieuwd hoe die mannen er morgen voor staan. En dat viel niet mee, want Bardet vertrok niet meer omdat hij een zware hersenschudding had opgelopen.

4. Het raadsel van deze rit legde Egan Bernal op tafel. Ineos – Grenadiers is bij lange na niet het machtige Sky-team dat jarenlang de wet dicteerde in de Tour. Op 35 kilometer van de finish begonnen de mannen tempo te maken op kop. Dylan van Baarle vooraan in een afdaling. Daar was nog wel wat voor te zeggen. Het was de meest veilige positie op de smalle, kronkelende weg door een bos. Maar waarom bleven ze dat doen toen de weg weer begon te stijgen? De mannen van de gele trui waren immers de aangewezen kerels om dat slopende werk op zich te nemen. Maar nee hoor, Michal Kwiatkowski en Richard Carapaz schroefden het tempo op en elimineerden zo zichzelf. De witte trui van Bernal aan het wiel.

Alle andere Ineos-mannen waren gelost op Pavel Sivakov na. Die had een dag vrijaf genomen omdat zijn lichamelijke ongemakken na zijn val in de eerste rit niet langer opspeelden. Dat dacht hij tenminste. Hij reed de hele dag ver voor Bernal, die in de finale zijn diensten nog best had kunnen gebruiken. De brave Pavel loste uiteindelijk, werd door de klassementstop voorbij gereden alsof hij er niet stond en kwam, zonder ook maar één handje toe te steken aan Bernal, vier minuten na zijn kopman over de streep. Het zit volgens mij niet goed bij de ploeg van Servais Knaven.

Ver weg in Italië toonde Geraint Thomas topvorm in de zwaarste rit van de Tirreno – Adriatico. Hij had daar al een paar dagen eerder frank en vrij gesproken over zijn forfait voor de Tour: ‘Ik had geen zin om er niet als kopman te starten.’ Knalharde kritiek dus op de ploegleiding die kennelijk al op voorhand voor Bernal had gekozen, die vorig jaar aan de hand van de ervaren Thomas naar zijn Tourzege reed. Het gebrek aan steun dwong de Colombiaan nu tot hemeltergende zware arbeid. Hij vocht zoals hij nog nooit had gedaan, maar ja… het tempo van jou, Primoz, en van Pogacar was te hoog voor hem. Hij kwam gebroken over de streep: 38 seconden ingeleverd en in het klassement terug gezet naar 59 tellen.

5. Tja Primoz en dan was er nog jouw eigen ploeg. We zagen een voortreffelijke eenheid. Tony Martin was de stimulerende motor op het makkelijkere deel van het parkoers. Sepp Kuss en Tom Dumoulin waren de luxe knechten op de steile wand van de col de Peronne en de Puy Mary, alle twee muren met percentages van 11 tot 15 procent, maar kort: vier en iets meer dan vijf kilometer. Met Sepp en Tom had jij nog twee man bij je, terwijl de concurrentie al zonder helpers zat.

Maar hoe zal dat zijn als de hellingen langer zijn en minder stijl, zoals komende zondag op de Grand Colombier? Rigoberto Uran kan dan ongetwijfeld op Martinez rekenen. Op Hugh McCarthy ook en Neilson Powless, die deze vrijdag ook sterk voor de dag kwamen. Dat lijkt het voornaamste collectief bij de concurrentie. Of Nairo Quintana hulp van Warren Barguil zal krijgen, die deze dag in de kopgroep reed, betwijfel ik. Franse coureurs hebben niet de neiging in hun eigen Tour hand-en spandiensten aan te verrichten voor vreemdelingen. Tadej Pogacar en Mikel Landa lijken er alleen voor te staan.

Dat blijft allemaal koffiedik kijken en daar hou ik niet van. Voorlopig staat je er uitstekend voor. Je ploeg marcheert uitstekend. Je reed zelf over de eindstreep alsof je nog aan de rit moest beginnen. Fris en fit. Jouw spurt bergop lijkt beter dan die van Pogacar, maar dat neemt niet weg dat hij zich ook vandaag weer als voornaamste rivaal opdrong. Maar ook hij staat 44 seconden achter. Wel op de tweede plaats en in de witte trui van de beste jongere die hij overnam van Bernal.

De eerste klappen zijn uitgedeeld en jij stond aan de goede kant. Na twee weken sta je er prima voor. Het was mooi om te zien.