Gemiste kansen in Lyon

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

Hij had het al aangekondigd na zijn diskwalificatie in Ile de Ré: de strijd om de groene trui is nog niet voorbij. En wat hij daarmee bedoelde demonstreerden Peter Sagan en zijn Bora’s op de wegen richting Lyon. Zij ontketenden een gevecht van hoog niveau, maar het uiteindelijke resultaat was matig. Toch gaat de brief naar de drievoudige wereldkampioen.

Beste Peter,

De helling bij het kasteel van Aulteribe na nauwelijks 32 kilometer stelde eigenlijk niets voor. Een zucht en je was er over voor je het wist, maar zes kilometer verder lag de sprint van Courpière en direct daarna startte de beklimming van de tien kilometer lange helling van de col de Béal. Top op 1390 meter. Stijgingspercentage zo’n 5,6 procent. Dus jij koos dit terrein al voor de start als de uitvalsbasis voor een frontale aanval op de positie van Sam Bennett in het puntenklassement. Hij moest er af.

Dus zette jouw ploeg zich op kop zodra het kasteel in zicht kwam. Het tempo ging naar topsnelheid. De afdaling leverde moyennes van meer dan 70 kilometer per uur op. Sam Bennett in zijn groene trui kon het allemaal nog net aan, maar in de sprint voelde hij de vermoeidheid van een dag eerder toen hij als laatste op 34 minuten van Martinez aankwam op de Puy Mary. Tim Declercq, Dries Devenijns en Michael Morkov hadden er voor gezorgd dat hij op tijd over de meet kwam, maar vermoedelijk moesten ze in deze rit meer in hun remmen knijpen dan in de hele Tour bij elkaar. Sam Bennett was op de talloze hellingen bijna niet vooruit te branden. Hij lag dubbel gevouwen op zijn vélo. Wat moet hij deze dag hebben afgezien!

In de sprint van Courpière zag we dat terug en op de helling van de col de Béal was het al snel duidelijk. Sam Bennett moet het peloton loslaten. Lijfwacht Morkov bleef weer trouw bij hem. Devenijns, Declercq en Asgreen ook. De top van de col lag nog 126 kilometer van Lyon, maar het maakte jouw Bora’s niks uit. Felix Grossschartner en Lennard Kämna, die kennelijk niets geleden had van zijn enorme inspanningen van een dag eerder, bepaalden het hoge ritme.

Stephan Küng, de Europese kampioen tijdrijden, reed alleen vooruit. Hij had Edward Theuns er af gereden en weigerde erg lang te capituleren. Zijn solo van dik zestig kilometer was van grote schoonheid.In de bevoorrading gaf hij het eindelijk op, want Bora bleef op kop van het peloton knallen. De mannen van Bennett reden net als Küng zo’n anderhalf uur fullspeed in de achtervolging. Heuvel op, heuvel af.

Bennett schaamde zich er uiteindelijk een beetje voor dat hij steeds maar in de wielen zat en begon zelf ook op kop te rijden. Resultaat had het niet. De achterstand schommelde tussen de minuut en 90 seconden. Een gat van niks, maar de hardrijders van Deceuninck konden het niet dicht krijgen. Toen het eten werd uitgedeeld bij Bellegarde-en-Forez streken ze de vlag. Iedereen ging recht opzitten en boog het hoofd voor de overmacht van Sagan’s troepen. Alle topsprinters waren er afgereden met uitzondering van Matteo Trentin van CCC en die had zijn ploegmaten een helpend handje laten toesteken.

Nou, Peter, het was een gevecht van grote schoonheid, zoals je het niet vaak ziet. Daar, op 66 kilometer van de finish, was het pad geëffend om een forse hap uit de achterstand in het puntenklassement te nemen. Op de streep lagen er 50 punten voor de winnaar en zonder enige twijfel was jij daar één van de kandidaten voor. Maar er gebeurde in de wilde rit door de straten van Lyon iets opmerkelijks: je verloor de controle over jou zelf. Dat had ik nog nooit gezien.

Oorzaak was een collectief offensief van Sunweb. Geïnspireerd door het succes van Marc Hirschi twee dagen eerder besloten de mannen er nog eens frank en vrij in te vliegen. Tiesj Benoot opende het spektakel op elf kilometer van de meet op de côte de la Duchère. Hij sloeg een gat van jewelste, maar hield geen stand toen Lennard Kämna namens Bora ingreep.

Een dag eerder had hij Daniel Felipe Martinez niet kunnen intomen na het offensief van ploegmaat Maximilian Schachmann, maar zijn tweede plek toonde toch aan dat de vorm er was en dat toonde hij in deze harde finale ook nog eens. Maar waarom hij alleen doorging toen hij Benoot te pakken had, was voor mij een raadsel. Het was toch duidelijk dat na al dat slopende werk in deze rit alles op jouw, op Peter Sagan moest worden gezet. Het was te gek dat een ploegmaat probeerde die vijftig punten voor je weg te kapen, terwijl zijn superbenen hard nodig waren om de snelheid in het peloton zo hoog te houden dat ontsnappen onmogelijk zou worden.

Maar ook Kämna redde het niet. Marc Hirschi nam het initiatief over. Hij sloeg ook een gaatje en dat werd jouw nekkenbreker. Je reageerde met een scherpe tegenactie. Greg van Avermaet liet zich ook verleiden tot een sprong naar het wiel van de Zwitser. En daar, in die sprong, raakte je de energie kwijt die je in de spurt voor de punten zo hard nodig had. Er was nog wat anders ook: Jumbo-Visma bracht het peloton weer aan jouw wiel. Tom Dumoulin leidde de actie persoonlijk. Gevolg van de controverse met Wout van Aert na de discutabele spurt in Ile de Ré? Wie zal het zeggen? Opmerkelijk was het wel, want direct daarna lieten de geelhemden zich terug zakken in de groep en lanceerde Søren Kragh Andersen namens Sunweb zijn winnende demarrage.

Er kon slechts voor de tweede plaats en dertig punten gesprint worden. Luka Mezgec klopte de hele groep. Simone Consonni van Cofidis frommelde zich er nog tussen voor jij jouw wiel over de meet kon drukken. Geklopt door twee man die je normaal gesproken niet ziet staan in een eindsprint. Resultaat slechts 18 punten. Zo verkleinde je de achterstand op Sam Bennett in het gevecht om de groene trui met slechts 23 punten tot 43 punten. Nog steeds een immens gat. En dat na een dag bikkelharde strijd, waarin Matteo Trentin zich als derde in het klassement ook nog nadrukkelijk mengde. De Italiaan staat met 169 punten derde, liet zijn CCC-maten ook werken en kwam in de sprint niet verder dan een schamele zevende plek. De hele Tour mist hij de aansluiting al met de snelste mannen.

Maar ja, je weet het nooit. Er volgen nog vier bijzonder zware dagen in de Alpen. Zal Sam Bennett dat overleven met zijn fluwelen benen op de hellingen? Dat is ongetwijfeld ook een vraag die jou bezig houdt, Peter. Veel kansen op een achtste overwinning in het puntenklassement komen er niet meer. Je zal het wel met me eens zijn dat vandaag in Lyon de zaken niet zo liepen als was gepland.