Profwielrenner (1980-1990), Ploegleider en teammanager (1991-2017)
Tegenwoordig eigenaar Royal Sportmanagement B.V.
Wekelijks schrijf ik een column voor Twentesport. Maar ook regelmatig lever ik een bijdrage aan dit online platform. Vorige week schreef ik voor Twentesport een badinerend stukje over de heren Genee, Derksen en Van der Gijp die het afzeiken tot wetenschap hebben verheven. Vrijwel tegelijkertijd was de wielerwereld in rep en roer omwille van de spectaculaire bijna-doodsmak van sprinter en landgenoot Fabio Jakobsen aan het slot van de eerste etappe in de Ronde van Polen. Collega sprinter Dylan Groenewegen smeet in winnende positie de deur dicht voor de rechts aandringende Jakobsen. Vervolgens zagen we een handvol renners tegen het asfalt smakken, gevangen in een chaos van geel verwrongen stalen structuren van wat ooit dranghekken waren en vliegende reclameborden. Vlot deelde ik mijn visie omtrent de gang van zaken op CyclingOpinions. De stofwolken zijn nog niet verdwenen.
FOTO: SZYMON GRUCHALSKI (TOUR OF POLOGNE)
De teammanager van Jakobsen, Patrick Lefevere, reageerde na de crash zeer emotioneel en sprak over een moordaanslag met wat hem betreft strafrechtelijke consequenties voor Groenewegen. Enkele dagen later leek de soep al wat afgekoeld gezien zijn uitlating dat een strafrechtelijke procedure ook weer kan worden stopgezet. De reacties op mijn column waren ook niet mals. Oorzaak: dader Groenewegen. Gevolg: slachtoffer Jakobsen. Consequentie: streng straffen. Einde discussie. Ook op het Twentesport platform een reactie: Jeroen had wel ‘een column met een wat andere inhoud verwacht’ dan een persiflage op Derksen cs. Onder mijn op LinkedIn gedeelde column kwakte een tweetal heren elkaar verbaal de hekken in.
Feiten. De geplaatste, wrakkige Poolse dranghekken hielden het publiek op afstand en dienden als bevestiging voor de zwiepende reclameborden. En geplaatst zoals beschreven in het UCI reglement, waaraan de organisator achteraf fijntjes refereerde. Dit luidt aldus:
2.2.017 ’Een zone van tenminste 300 m. voor en 100 m. na de finish zal worden beschermd door barrières. Uitsluitend toegankelijk voor de organisator, renners, verzorgers, ploegleiders en geaccrediteerde pers.’
2.2.018 ‘De UCI is in geen geval verantwoordelijk voor -de gevolgen van- incidenten of ongelukken.’
In de reglementen wordt met geen woord gerept over veiligheid, de afzetting dient om een zone af te bakenen. En de UCI ontwijkt handig elke verantwoordelijkheid. Niets meer, niets minder.
FOTO: RENAAT SCHOTTE
Wij willen jonge, sterke mannen en vrouwen in de kracht van hun levens aan tachtig per uur zien sprinten tegen de grenzen van het toelaatbare. Na een jarenlange, meedogenloze sportieve selectie acterend op het allerhoogste niveau, spieren gestreept en gestaald, lichamen vol stresshormonen. In ploegen die jarenlang aan treintjes, tactiek, selectie en training hebben gewerkt. Trapezeacts voor waanzinnige durfals en vrijwel altijd voorbeeldige ploegmaats, fantastische sportjongens en collega’s. Het minste wat we voor deze atleten kunnen doen is ervoor te zorgen dat als ze in de hitte van de strijd over de schreef gaan ze kunnen rekenen op een veilige landingszone.
Wellicht heeft een achter de hekken staand jurylid Jakobsen beschermd tegen ernstiger, loopbaan- of levensbedreigend letsel. De man fungeerde ongewild als menselijke kreukelzone en brak de vliegende val van de door de lucht zwevende renner. En dan zou ik in dit verband niet willen pleiten voor meer juryleden.