Rolverdeling Jumbo-Visma essentieel

Raymond Kerckhoffs

Consultancy, content and media expert in Pro-Cycling

raymond@cyclingopinions.com

Voor de mannen van het Britse keurkorps moet het een vreemde gewaarwording zijn geweest. Sinds 2012 is het geen trein maar een TGV die onder de kleuren van Team Sky en tegenwoordig Team Ineos door het Franse hooggebergte dendert. Zij domineren bergop het tempo en rijden zo de concurrentie keer op keer in de vernieling. Tot afgelopen weekeinde in de Tour de l’Ain. Voor het eerst zien Chris Froome, Geraint Thomas, Egan Bernal en hun manschappen geel-zwart van ellende door de slopershamer die Jumbo-Visma tegenwoordig bergop hanteert.

De dominantie van de Nederlandse wielerformatie in de regio Auvergne-Rhône Alpes is indrukwekkend, waarbij Primoz Roglic zich andermaal de ideale afmaker toont. Het is in de wielersport immers een bekend gegeven: Een team is zo goed als de kopman is. Wat dat betreft heeft de Sloveen de lat bij Jumbo-Visma de laatste jaren steeds hoger gelegd. Wanneer we naar zijn successen in etappewedstrijden in de afgelopen 2,5 jaar kijken is hij bezig aan een indrukwekkende reeks.

Achtereenvolgens: 1^e in Ronde van het Baskenland 2018, 1^e in Ronde van Romandië 2018, 1^e in Ronde van Slovenië 2018, 4^e in Tour de France 2018, 3^e in Tour of Britain, 1^e in UAE Tour 2019, 1^e in Tirreno-Adriatico 2019, 1^e in Ronde van Romandië 2019, 3^e in Giro d’Italia 2019, 1^e in Vuelta a España 2019 en 1^e in Tour de l’Ain 2020. Het is logisch dat de nummer één in de UCI-ranking binnen de hiërarchie­ van zijn ploeg een paar streepjes voor heeft op zijn mede-kopmannen Steven Kruijswijk en Tom Dumoulin.

In de Tour de l’Ain laten Roglic, Kruijswijk en Dumoulin zien dat ze na een hoogtestage van dik een maand in Tignes perfect op schema liggen voor de Tour de France die op zaterdag 29 augustus in Nice van start gaat. Vooral de vraag hoe Dumoulin zijn rentree in het peloton zou maken na 420 dagen geen rugnummer meer te hebben opgestoken kan positief worden beantwoord. De Limburger start logischerwijs met de nodige onzekerheden in de driedaagse Franse rittenkoers. Nadat hij op de eerste dag na een geaccidenteerde rit de sprint knap aantrekt voor Roglic, kent hij in de tweede ietwat zwaardere rit door het middelgebergte een mindere dag. Enigszins bevangen door de hitte draaien zijn benen verre van soepel. ,,Natuurlijk is dit weer wennen en heel anders dan een trainingsstage. Tijdens trainingen doe ik mezelf pijn, nu doen anderen me pijn”, is zijn uitleg in Lélex Monts-Jura.

Een etmaal later op de zware slotklim van de Grand-Colombier (hors-categorie) maakt Dumoulin echter een grootse indruk. Liefst zes kilometer beukt hij bergop op kop en dunt de eerste groep uit tot acht renners, waarbij liefst vier man van Jumbo-Visma. Tot 2,5 kilometer van de top doet hij zijn werk, om vervolgens de achterstand op de meet tot slechts 44 seconden te beperken. Een klasse prestatie van de Maastrichtenaar die nog op zoek is naar de beperkingen en mogelijkheden van Dumoulin 2.0.

Hoe Dumoulin weer moet wennen aan de koershardheid wordt duidelijk in de onderlinge communicatie. Daaruit blijkt ook hoe de kopmannen van Jumbo-Visma elkaar coachen. Aan de voet van de slotklim toont Dumoulin aan Kruijswijk zijn twijfels en geeft aan dat hij zich niet meer goed voelt. De Brabander benadrukt hem dat iedereen tegen zijn limieten zit en dat hij zich ook al lang niet meer zo goed voelt. ‘Je moet nu vertrouwen in jezelf houden’, geeft Kruijswijk hem als advies. Juist deze woorden brengen het beste weer in Dumoulin naar voren.

Waar Roglic zich in de Tour de l’Ain oppermachtig toont en twee keer op rij Bernal aftroeft, daar zijn Dumoulin en Kruijswijk ook uiterst tevreden over hun eerste optreden. De geschiedenis heeft hen geleerd dat Roglic direct na een hoogtestage altijd al in topvorm is, terwijl zij nog enige aanpassingstijd nodig hebben. Kruijswijk maakt in de twee bergritten een sterke indruk, terwijl we van hem weten dat hij pas echt gaat excelleren wanneer het een uitputtingsslag wordt en het herstelvermogen een rol belangrijke speelt. Dumoulin geeft op de Grand Colombier zelf aan dat het raar zou zijn wanneer hij zijn vorm de komende weken met de competitiekilometers van het Criterium du Dauphiné in zijn benen niet kan verbeteren. Het zelfvertrouwen straalt dus van de drie kopmannen van Jumbo-Visma.

De Nederlandse ploeg wil in de komende Tour de France als een driekoppig monster de strijd met Team Ineos aangaan. Willen ze kans maken van slagen om de formatie, die de afgelopen acht jaar liefst zevenmaal de Tour won, te verslaan, dan moeten de gelederen gesloten zijn en moet er een duidelijke rolverdeling zijn. Het is té simpel om te zeggen dat er voor de renner wordt gereden die in de Tour de beste vorm etaleert. De eerste week van de Ronde van Frankrijk is daarvoor te zwaar en te gevaarlijk. Met de rit rondom Nice met o.a. de Col d’Eze, de aankomst op Orcières-Merlette en op dag zes al de finish bergop op Mont-Aigoual kan niemand verstoppertje spelen. Er moeten scenario’s klaarliggen waarop men kan terugvallen wanneer Roglic, Kruijswijk of Dumoulin in een van deze ritten pech of een minder moment kent.

Het is een voordeel dat het Tour-team van Jumbo-Visma door de Corona-break extreem lang met elkaar op pad is geweest. Op 8 juli kwam de Tour-ploeg al samen in Tignes en tot en met de Tour de France blijven ze bij elkaar. Zeker in het 2100 meter hoge Alpendorp hebben zij al urenlang over allerlei koerssituaties gediscussieerd. Iedereen beseft dat het zeker tot aan de Alpen in de slotweek van de Tour noodzakelijk is dat men op bepaalde afspraken kan terugvallen.

Na de driedaagse in de l’Ain heerst er in het peloton de gedachte dat het de komende Tour de France vooral kijken wordt naar de geel-zware trein. Het achttal Roglic, Kruijswijk, Dumoulin, George Bennett, Robert Gesink, Sepp Kuss, Tony Martin en de in topvorm verkerende Wout van Aert (winnaar Strade Bianche en Milaan-Sanremo) moet in deze corona-editie van de Tour de France een gooi gaan doen naar de eindzege. Je moet de kansen pakken als ze zich voordoen. Zeker met de pas 23-jarige Egan Bernal en de ongekende opkomst van de jonkies Remco Evenepoel (20 jaar) en Tadej Pogacar (21 jaar) kan het wel eens die ene kans zijn…