Triomf en tragiek bij Jumbo-Visma

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

Topsport is een rutsjbaan van triomf en tragiek. Soms ligt dat absurd dichtbij elkaar. Zoals deze week. Wout van Aert schitterend winnaar van Strade Bianche. Dylan Groenewegen een paar dag later hoofdrolspeler in het Koningsdrama van Katowice. En vervolgens Van Aert prachtig eerste in Milaan – Sanremo. Jumbo – Visma maakt een hectische week mee. Dus de brief gaat dit keer naar directeur Richard Plugge.

Beste Richard,

Ik zag je deze week wat ontredderd op de televisie toen jij jouw reactie gaf op het drama Jakobsen – Groenewegen. Je maakte het harde besluit bekend dat Jumbo – Visma voorlopig geen gebruik zou maken van de diensten van Dylan. In elk geval niet tot de UCI een beslissing bekend maakt. Dat lijkt een simpel besluit, omdat Groenewegen met een gebroken sleutelbeen zit en toch weken is uitgeschakeld, maar het was ongetwijfeld niet gemakkelijk om één van de toppers van jouw team deze mededeling te doen. Het was in elk geval een ongekende beslissing in jouw carrière als ploegbaas.

Het hele team was ongetwijfeld aangeslagen door de gebeurtenissen in Katowice. Maar de mannen reageerden ook professioneel: met de pedalen. De enige manier om uit dit immense wak te komen. Eerst maar even naar Lélex, aankomstplaats van de tweede rit in de Tour de l’Ain in Frankrijk. Een koers over 145 kilometer. Berg op, berg af door de Jura. En van start tot finish gedomineerd door het Tour-team van jullie. Primoz Roglic winnaar en in de leiderstrui. Steven Kruijswijk in de kopgroep. George Bennett ook. Tom Dumoulin als luxe knecht met een sterke poursuite op ontsnapte coureurs. Van Ineos brak alleen Egan Bernal niet. De rest wel. De dominantie was enorm.

Het mooiste was natuurlijk dat Tom Dumoulin weer helemaal coureur is geworden. Meer dan een jaar reed hij geen koersen. Vrijdag maakte hij zijn rentree na 420 dagen afwezigheid. Hij trok strak de spurt aan voor Roglic die nog net geklopt werd door Andrea Bagioli. Een meter of dertig voor de streep hield Tom op met trappen. Primoz reageerde wat te laat en werd tweede, maar Dumoulin rolde tevreden over de streep met de gedachte: ‘Ik kan het nog!’ Dat moet een heel bevrijdend gevoel hebben gegeven.

En dan Milaan – Sanremo. Wout van Aert aan de start als topfavoriet. Slechts vijf helpers voor 305 kilometer! Parkoers onbekend, maar erg lang zo plat als een dubbeltje. Heel wat dorpen aan de Italiaanse Rivièra hadden een passage verboden. Covid-19 stuurde het peloton over verlaten wegen door de Po-vlakte. De hellingen van Niella Belbo en Colle di Nava waren eigenlijk geen cols, maar iets steiler dan vals plat. Dit was een parkoers waarop gewacht moest worden. Reserveren, reserveren en nog een reserveren.

Maar bij een temperatuur van rond de 35 graden Celsius toch slopend. Zeven coureurs onder aanvoering van Boaro hadden er maling aan. In Alessandria, op de wegen waar Italiaanse supervedetten als Girardengo en Coppi altijd trainden, hadden ze al meer dan zeven minuten. Maar het onvermijdelijke einde kwam in de klim naar Nava. De duik naar Imperia, waar de coureurs weer op het traditionele traject kwamen, was snel. De vaart ging er niet meer uit.

Daarom was het knap dat Julian Alaphilippe met hulp van Tim Declercq toch nog terugkwam terwijl het peloton volop in de sprint naar de Cipressa lag. Gele shirts hadden we nog nauwelijks gezien in de frontlijn. Wout van Aert zat mij trouwens wat te ver naar achteren toen de jacht op Daniel Oss in volle gang was en de Poggio snel naderde. Maar achteraf was het een signaal van zelfvertrouwen: ‘Mij maakt het allemaal niet uit. Als we bij de Poggio zijn zit ik van voren.’

En zo was het ook. Die hele meer dan zeven uur lange koers werd samengeperst in de traditionele ontknoping op de Poggio di Sanremo. Top dertien kilometer voor de Via Roma. Iedereen weet het: wie met voorsprong over de top gaat kan niet meer ingelopen worden. Maar dit keer liep het anders. Gianni Moscon, Zdenek Stybar, Giulio Ciccone, voor de tweede keer al, Gianluca Brambilla en de verrassende Aimé de Gendt bombardeerden. Maar te vroeg. Anderhalve kilometer voor de top kwam Alaphilippe uit zijn hok. Vincenzo Nibali zat in zijn wiel. En daar was Van Aert met Mathieu van der Poel op sleeptouw. De Fransman sloeg een gat. Van Aert bleef als enige directe achtervolger over. Vijf, zes seconden na Alaphilippe ging hij over de top.

En toen maakte de Belgische kopman van Jumbo-Visma het onmogelijke waar. Hij reed het gat naar de Deceuninck-kopman dicht! Dat was een staaltje dat in de lange historie van deze koers en die beroemde heuvel nog niet vaak werd vertoond. Natuurlijk, Alaphilippe leek er al een beetje door te zitten na zijn fabelachtige inspanning na zijn lekke band en zijn verwoestende sprong naar de top van de Poggio Hij miste twee bochten half, maar toch bleef hij het volle pond geven toen Van Aert aan zijn wiel zat en ze de vlakke weg bereikten.

Tot een kilometer voor de streep. Toen was duidelijk dat de winnaar van vorig jaar met een hoofd vol twijfels rond reed. Hij speelde poker van hoog niveau. Achter hem de jagende groep. Steeds op nauwelijks vijf seconden. Onder de rode vlag besloot hij niet meer op kop te komen. Het maakte Wout niks uit. Die stampte zelfverzekerd door. Ving de aanval in de laatste tweehonderd meter op en won van kop af.

Een klasse-overwinning. Wat moet dat een gevoel van opluchting hebben gegeven na de zwarte dagen van deze week. Jouw jongens maakten helemaal waar, waar jij met jouw team van begeleiders zo hard voor gewerkt hadden. Dominantie in de koers. Drie weken voor de start van de Tour de France is het misschien nog wat te vroeg om al ‘hosanna’ te roepen, maar de signalen zijn duidelijk. Jumbo – Visma is op alle fronten klaar voor topprestaties.

Nou Richard, dit begint een beetje op de hoogtijdagen van TI-Raleigh te lijken. Daar mag je best trots op zijn. Deze zaterdag was in elk geval een dag die het team erg hard nodig had.