Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986
Valpartijen kunnen nooit met elkaar vergeleken worden. Ik heb onnozele valpartijen gezien met hele slechte afloop, maar ook horror-crashes die nog relatief goed afliepen. Spurten op een aflopende weg vraagt wel om moeilijkheden. Daarom moet voor mij niet alleen de organisatie, maar ook de internationale wielerunie UCI de hand eens diep in eigen boezem steken.
Sprinten levert altijd gevaar op en daarom is het eigenlijk onverantwoord om dit op een dalende weg te doen. De UCI moet veel strenger zijn bij de goedkeuring van parcoursen. Zoals het nu gaat hebben organisatoren vrijwel de vrije hand en waar dat toe kan leiden hebben we gisteren gezien: een horror-crash van hors-categorie.
FOTO: RENAAT SCHOTTE
Natuurlijk was de actie van Dylan Groenewegen buiten alle proporties en natuurlijk heeft Robbie McEwen gelijk wanneer hij zegt dat elke sprinter in zijn carrière wel eens zo’n manoeuvre uithaalt. Het is een volautomatische reactie op het gevoel dat je gaat verliezen, maar natuurlijk daardoor niet minder verwerpelijk.
Fabio Jakobsen is natuurlijk het grootste slachtoffer van deze gruwelijke valpartij. De rampzalige val trof behalve Jakobsen echter ook nog drie andere renners. Eduard Prades (Movistar) kreeg een dranghek keihard in zijn rug en liep een breuk in een halswervel op. Damien Touzé van Cofidis kon de gevallen coureurs niet meer ontwijken en stond van het asfalt op met een gebroken vinger. Marc Sarreau (Groupama-FDJ), die in het spoor van Groenewegen en Jakobsen reed, ging ook tegen de grond. Hij liep een zware schouderblessure op.
Dit ongeluk werpt trouwens ook weer eens een merkwaardig licht op de solidariteit in het peloton. De renners Fabio Sabatini en Simon Geschke meldden gelijk dat zij al jaren vinden dat deze aankomst te gevaarlijk is en dat heel wat van hun collega’s het daar mee eens zijn. Maar waarom dan geen collectieve actie gevoerd? Ik heb er nooit eerder iets over vernomen. Coureurs gaan ook te gemakkelijk om met de gevaren van hun beroep.
FOTO: RAYMOND KERCKHOFFS
Wat blijft is een vreemd gevoel van opluchting dat zo’n aardige jongen van 23 jaar als Fabio Jakobsen niet langer in levensgevaar is, maar wel een zwaar gevecht – lichamelijk en mentaal – moet aangaan met zijn verminkingen en bijzonder zware blessures. Laten we hopen dat het goed afloopt voor de man die door zijn ouders werd vernoemd naar Fabio Casartelli, de ongelukkige olympische kampioen van Barcelona 1992 die zo’n zware val in de Tour de France van 1995 in de afdaling van de col de Portet d’Aspet fataal werd.