Viva Van Vleuten

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

Zinderende hitte, stof, stof en nog eens stof. En een wereldkampioene die binnen tien dagen vier keer startte en ook vier keer won. Dat was nog nooit vertoond. Voor het eerst sinds begin maart werd er weer op World Tourniveau gekoerst. Het was gelijk raak. Annemiek van Vleuten gaf een demonstratie zoals nog nooit was vertoond. Dus gaat deze brief naar deze 37-jarige dame.

Beste Annemiek,

De klok op het majestueuze Piazza del Campo in het middeleeuwse stadshart van Siena stond op precies vijf minuten over vier toen jij nog net jouw rechterarm in triomf omhoog kon krijgen. Winnares in de Strade Bianche, zoals anderhalf jaar geleden. Maar wat waren de omstandigheden anders! Om tien voor half vier reed je nog kansloos in het peloton op 5 minuten en 43 seconden van de Spaanse Margarita Garcia Cancellar. De strijd was beslist. Dat was voor iedereen duidelijk. Maar niet voor jou. Drie kwartier later lag je als winnares total loss tegen een dranghek: als eerste. Je had een wonder verricht.

Even recapituleren. Start rond het middaguur. De zon stond verzengd in het zwerk. De wegen lagen er kurkdroog bij. En dat betekende stof, stof en nog eens stof. Iedereen wist dat er maar één favoriet was: Annemiek van Vleuten! Want een week eerder had je met verpletterende overmacht drie zware koersen in Baskenland gewonnen. Dus voor degenen die dachten een kans te maken, was er maar één tactiek: op het wiel van jou.

Negentig kilometer lang bleef het peloton vrijwel gesloten. Het tempo was hoog, maar niet te hoog. De besten bleven bij elkaar. Totdat het Ellen van Dijk begon te vervelen. Ze viel aan en kreeg tien vrouwen mee. Loah Thomas, de Amerikaanse, Lisa Brennauer uit Duitsland en Margarita Garcia waren wel de voornaamsten. Jij reageerde niet. Anna van der Breggen bleef ook zitten. Net als Marianne Vos. Sparen was de boodschap, want Van Vleuten komt er nog wel aan en dan was het tanden op elkaar en bijten om in het wiel te blijven. Het gat met het peloton groeide snel. Toch haperde er wat in de kopgroep. Niet iedereen was bereid op de blinkend witte wegen het volle pond te geven. Garcia had er op 45 kilometer van de meet genoeg van. Ze gaf gas. Nam 20 seconden. De groep viel stil. Net als het peloton trouwens. De Spaanse met rugnummer 13 vloog weg. Nog 35 kilometer te gaan. Ellen van Dijk met vier overlevende van de vlucht zat op 3 minuten en 20 seconden. Het peloton met jou op 5 minuten en 43 seconden. Koers gelopen, dachten de kenners.

Wat dacht je? ‘Wat ben ik hier aan het doen?’ en ‘Ik ben toch niet helemaal naar Sienna gekomen om me zo zoek te laten rijden?’ Zoiets zal het wel geweest zijn. Je bent tenslotte wereldkampioene en die flitsende, felbegeerde trui verdient meer dan een dag naamloos pedaleren in een lusteloos peloton. Je sprong weg op de helling voor San Piero. Het gehucht lag 35 kilometer voor de finish. Niemand kon het wiel houden. Plotseling was je alleen en daar ging je. Voluit met alle macht die je in vijf maanden had opgebouwd in straffe trainingen met de mannen van Michelton-Scott. Het werd een demonstratie die de wereld van het wielrennen nog maar zelden had gezien. Voor mij kon het wedijveren met die fantastische solo in Yorkshire waarmee je de wereldtitel pakte. Dat was al een ‘onmogelijke ‘ prestatie, maar deze mocht er ook zijn.

Bijna zes (!) minuten dichtrijden in nauwelijks dertig kilometer. Het schitterende ritme zat er gelijk in. Bewegingloos op de fiets. Vrijwel nooit uit het zadel. Een coupe de pedale om te zoenen. Het was duidelijk dat Garcia ging inleveren. Maar zes minuten… Daar geloofde toch niemand in. Maar ze kreeg steeds meer problemen op de steeds maar weer opduikende hellingen. Ze was gedwongen veel te licht te rijden. De benen deden niet meer wat het brein commandeerde. Langzaam maar zeker vloeide de macht weg uit de bruine benen van de Spaanse. De torens van Siena waren al te zien toen je haar in zicht kreeg.

Precies 6700 meter van de meet had je haar te pakken. Ze klampte nog aan en probeerde in de steile Via Santa Catharina naar Piazza del Campo nog even te intimideren door nog een keer over te nemen. Of was het een vergeefse poging tot een demarrage. Ik weet het niet, maar het was in elk geval een hulpeloze actie. Je nam over, ging op de pedalen staan en danste zo van haar weg. Naar overwinning nummer vier in tien dagen. Naar een schitterende eerste plek in deze Strade Bianche. Achter je was de ravage groot. Garcia tweede op 22 seconden. Ze was blij en kwam je feliciteren. Een mooi gebaar, want haar teleurstelling moet enorm zijn geweest. En dan Thomas op een dikke minuut. Anna van der Breggen en Marianne Vos, ook helemaal uit de achtergrond opgedoken, op ruim twee minuten. Het was niet mooi. Het was schitterend. Wat een overmacht.

Nou, dat was het Annemiek. Ik neem mijn hoed maar weer eens voor je af. Dat zal wel niet de laatste keer zijn.

Met vriendelijke groet,

Ron Couwenhoven