Tour de Fromance

Theo de Rooij

Profwielrenner (1980-1990), Ploegleider en teammanager (1991-2017)

Tegenwoordig eigenaar Royal Sportmanagement B.V.

Dertien jaar geleden draaide ik aan het slot van mijn 25e Tour de France als passagier in de Rabobank ploegleiderswagen mijn laatste rondjes over de Champs Elysées. Ik wist dat mijn beslissing enkele dagen eerder om aanstaande Tourwinnaar Michael Rasmussen uit de Tour te zetten mijn laatste zou zijn. Nog geen week later stapte ik op als directeur van de Rabobankploeg en liet mijn wielerfamilie achter. Vijf jaar van rechtszaken volgden. Ik werd achtervolgd door de representanten van de ‘kwaliteitspers’ NRC en Volkskrant. Nuance was ondergeschikt aan het aantal scalpen en bekentenissen. En dat bleek overduidelijk in de publicaties, zogenaamd resultaat van gedegen onderzoeksjournalistiek. Grotendeels opgehangen aan uitlatingen van vermeende slachtoffers.

Over slachtoffers gesproken. Tijdens mijn eerste Tour in 1981 heb ik gejankt op de kamer van mijn toenmalig ploegarts. Ik wist niet wat mij overkwam, de omstandigheden waren onbeschrijfelijk zwaar. Tour 1987. In volle afdaling van de Joux Plane klapte ik op een overstekende vrouw en kwam zwaar ten val. Na een ziekenhuisbezoek zat ik uren later huilend op de rand van mijn bed de pijn en de emoties te verwerken. Mijn geteisterde geest en lijf haalden enkele dagen later Parijs.

Tour 1994. Aan het slot van de massasprint in de eerste etappe naar Armentières knalde onze kopman Wilfried Nelissen in winnende positie op een onvoorzichtig fotograferende politieagent. Als ploegleider stond ik ’s avonds aan zijn ziekenhuisbed in Lille. De aanblik van zijn zwaar gewonde hoofd, het onsamenhangende geprevel en zijn huilende vader zal ik nooit vergeten. Later die Tour werden wij volledig naar huis gereden. Een uiterst gecompliceerd tijdperk diende zich aan.

Als Raboploegleider heb ik herhaaldelijk mijn gehavende ploeg moeten oprapen. We werden de eerste rit in 1999 sportief geëlimineerd tijdens een massale valpartij op het spekgladde getijdeweggetje Passage du Gois. Twee renners naar huis, Boogerd kansloos. In het ziekenhuis van Brive-la-Gaillarde werd in 2001 een groot aantal gewonde renners binnengebracht na een massale valpartij in een afdaling als gevolg van door de hitte gesmolten asfalt. Marc Wauters zette ik met een gebroken sleutelbeen en overdekt met schaafwonden onder de douche, nadat ik zijn kleding van het lijf geknipt had. Er waren simpelweg niet genoeg artsen en verpleegkundigen. Grischa Niermann had een vuile botdiepe vleeswond aan een knie. Weer twee uitvallers. Hetzelfde gebeurde in 2003 tijdens een massale val in de massasprint van de derde etappe. Twee man out, onder wie kopman Leipheimer.

Panasonic-ploegmaat Eric Vanderaerden crashte in 1985 zwaar in de Joux Plane afdaling. Vervolgens kreeg zijn vrouw een miskraam. Twee dagen later kwam hij in de finale van een etappe van 330 km. weer hard ten val. Twee dagen verder had ik de eer om voor hem in Parijs de winnende spint aan te trekken. Marc Wauters pakte in 2001 in Antwerpen de etappe en het geel voor ogen van zijn eigen koning. De driedubbel Erik Dekker van 2000 is eveneens onvergetelijk.

Bouwen aan een veilige prestatieomgeving binnen het team én de Tour als ploeg ongebroken overleven is een ongeëvenaarde ervaring. De Tour: de grootste verschrikking. Maar ook zo verschrikkelijk mooi. De Tour de France zal mij deze weken niet missen. En andersom.