Actief in wielerjournalistiek vanaf 1959
Was werkzaam voor o.a. Limburgs Dagblad en GPD
Met een beetje fantasie zou je de MPM-koers de voorloper van de Amstel Gold Race kunnen noemen. MPM-koers? Voorloper van de Goldrace? Ik zie hoe U de wenkbrauwen fronst en ik begrijp de verbazing. Naar hedendaagse begrippen was het inderdaad een wedstrijd uit de oertijd van de wielersport. Daarom maar meteen tekst en uitleg. De race, met Maastrichtenaar Lex Kuckelkorn als initiatiefnemer, werd net als de huidige World Tour-klassieker verreden op Limburgse wegen. MPM was namelijk de afkorting van Maas, Peel en Mijnstreek. Daarom speelden niet alleen Maastricht, Heerlen en Kerkrade als start- of finishplaats een rol. Ook de Peeldorpen op de grens van Midden-Limburg en Oost-Brabant waren verbonden aan de koers, die drie keer werd gehouden: 1946, ’47 en ’48.
Inderdaad, de jaren van weinig geld en plenty narigheid. Woningnood, gebrek aan infrastructuur en ook nog eens een militaire actie in Indonesië, dat toen nog Nederlands-Indië heette en een kolonie van ons was. Maar het was óók de periode waarin de vreugde overheerste van herwonnen vrijheid na vijf jaren Duitse bezetting.
De drie MPM-edities (met tussendoor de Zesprovinciënrit, een tweedaagse met drie etappes) vormden de basis voor een heuse Ronde van Nederland. Vergeet niet, tot dan toe hadden wij – in tegenstelling tot de omringende naties – de profs nog nooit een rondrit door het hele land kunnen bieden. De wegrensport bij ons was namelijk heel lang door de overheid stiefmoederlijk behandeld. Vergunningen voor het houden van wedstrijden op de openbare weg werden slechts mondjesmaat afgegeven, zelfs als het plaatselijke ronden betrof. Mede daardoor hadden de renners (én supporters) in die jaren hun toevlucht tot de baansport genomen.
Dik vijftien jaar geleden besteedde ik in mijn boek ‘Limburg Wielerland’ uiteraard de nodige aandacht aan de eerdergenoemde profwedstrijden van stad-naar-stad. Een citaat? ‘Omgerekend in huidige munt kreeg de winnaar van de eerste MPM-koers 340 euro. Dat was direct na de Tweede Wereldoorlog een bedrag waarvoor Jan Modaal een aantal maanden (!) naar de baas moest. Triomfator Arie Vooren uit Beverwijk voelde zich dan ook de koning te rijk.’ Tegelijk met hem waren ongeveer honderd man aan het karwei begonnen. De vroegere keizer van de zesdaagsen, Piet van Kempen, had ze in hartje Maastricht op weg gestuurd. Gecontracteerde cracks als Marcel Kint en Rik van Steenbergen ontbraken overigens op de afspraak. Zij hadden van de Belgische wielerbond geen toestemming gekregen een wedstrijd in eigen land links te laten liggen ten faveure van een nieuwe race bij de buren.
Over het koersverloop meldde het Limburgs Dagblad de volgende dag: ‘Zoals Parijs-Roubaix de hel van Wattignies heeft, zo kreeg de MPM-koers een zwaar brokje Peel-moeilijkheden te verorberen. Slechte weggedeelten met scherpe bochten, pas herstelde verkeersobstakels, kiezelstenen en grint veroorzaakten talrijke opgaven.’.Een paar uur later, toen het uiteengescheurde veld de staatsmijn Emma in Hoensbroek passeerde, koos Arie Vooren de aanval. ‘Hij beheerste de koers volkomen,’ meldde de krant. ‘Alleen de Cauberg bezorgde hem nog een paar moeilijke ogenblikken.’ Vooren bereikte de finish op het Koningsplein in Maastricht met …. tien minuten voorsprong op zijn streekgenoot Bouk Schellingerhoudt, die op zijn beurt weer een halve minuut eerder dan de Zeeuw Frans Pauwels arriveerde.
Een jaar later, toen Maastricht opnieuw startplaats was, maar de finish in Heerlen lag, deed Vooren wéér mee voor de hoofdprijs. Tegen een ontketende Sjaak Sijen, die op een lichte stijging tussen Gulpen en Wijlre zich losgerukt had, moest hij het echter afleggen. Op de Cauberg bedroeg de marge al bijna één minuut. In de aankomstplaats waren de twee lokale ronden door de wijk Bekkerveld feitelijk al een vervroegde huldiging voor de kasteleinszoon uit Maastricht. Drie minuten na Sijen kwam Arie Vooren als tweede over de streep en net als een jaar eerder legde een streekgenoot van hem, nu de Zaandammer Cor Bakker, op de derde plek beslag.
Een Franse fabrieksploeg die al enkele dagen eerder in Limburg was neergestreken om het parcours te verkennen had geen rol van betekenis kunnen spelen. Toen op de Windrakerberg een Limburgs offensief losbarstte met Sijen, Schweitzer, Motké en Sjefke Janssen, maar zonder de vroege vluchters Lambrichs en Pepels, was er al geen Fransman meer te zien geweest. Eén week hierna reed Gerrit Schulte in Heerlen als rit- en eindwinnaar van de Zesprovinciënrit over de streep. ‘s Ochtends had hij ook al de etappe die in Amsterdam was begonnen en via de Moerdijkbrug naar Tilburg leidde op zijn naam geschreven. Daags tevoren (Maastricht-Amsterdam) was zijn vroegere rivaal en stadgenoot Henk Lakeman hem daarentegen in de sprint de baas geweest.
Overigens, de derde en laatste MPM-koers (5 september 1948, start en finish in Kerkrade) moest het doen zonder doortocht in de Peel. Zodoende was Roermond het keerpunt op de route die in Kerkrade werd afgesloten met liefst zestien plaatselijke ronden van ieder 3 kilometer. Het deed verder niets af aan de zege die Sjefke Janssen behaalde. Op het laatste klimmetje van de dag had de renner uit Elsloo zijn makkers vaarwel gezegd. De West-Brabander Frans van der Zande eiste de tweede plaats op. Jos Didden uit Opglabbeek in Belgisch Limburg werd derde, vóór Joep Savelsberg en …(daar was ie weer) Arie Vooren.
Jawel, de Beverwijker die zowel in de Tour als Vuelta de finish niet haalde voelde zich thuis in het land van bronsgroen eikenhout. In de zomer van 1988 overleed hij plotseling op zijn vakantieadres in het Italiaanse Cuneo, een plaatsje in Piemonte. Een andere MPM-winnaar, Sjaak Sijen, werd eveneens door een hartaanval geveld. Hij ging begin 1965 al op 46-jarige leeftijd voorgoed heen. Tweevoudig Nederlands kampioen bij de profs, Sjefke Janssen, was 95 jaar toen hij in december 2014 zijn laatste adem uitblies. Op verzoek van zijn familie heb ik bij de uitvaartdienst in de kerk van Elsloo een afscheidsrede gehouden.