Chinees avontuur voor Rob Mulders

Wiel Verheesen

Actief in wielerjournalistiek vanaf 1959

Was werkzaam voor o.a. Limburgs Dagblad en GPD

Het is intussen alweer een kleine vijfentwintig jaar geleden dat de eerste Ronde van China werd gehouden. Rob Mulders uit het Noord-Limburgse Well – die een paar jaar later stierf ten gevolge van een verkeersongeluk – behoorde tot de ruim honderd deelnemers. De vroegere rijschoolhouder toonde zich een prima helper van de Rus Ekimov, zijn ploegmakker die op de eindzege beslag legde.

Ekimov en Mulders verdedigden de kleuren van Novell, de ploeg van Jan Raas die vanaf het daaropvolgende seizoen voor héél lang onder de vleugels van Rabobank zou uitkomen. Juist omdat het wielerplan van de bank in de steigers stond (en er dus heel wat werk te doen was) ontbrak de Zeeuw in Azië. Voor deze gelegenheid had hij de leiding van zijn afvaardiging in handen gelegd van Luc Schiemsky, een Belg uit het begeleidend personeelsbestand. ‘Hij doet het prima,’ liet Rob Mulders mij optekenen in een telefonisch interview dat ik tijdens die Chinese rondrit met hem had namens het Limburgs Dagblad.

Overigens was Mulders niet de enige landgenoot in het team. Ook Erik Dekker maakte de wedstrijd mee. De anderen van Novell waren sprintbom Djamolidine Abduzhaparov uit Oezbekistan, Arvis Piziks en Dainis Ozols uit Letland en de Belg Marc Wauters. Voorts maakte Tom Cordes uit Wilnis, de oud-wereldkampioen bij de junioren, deel uit van een Spaanse ploeg. Kortom, een bont gezelschap. Misschien herinnert U zich sommige namen niet eens meer. Het is uiteindelijk ook al een tijdje geleden.

Die eerste Ronde van China duurde elf dagen, maar daarvan waren er liefst vier gereserveerd voor rust- en reisdagen. Logisch, vanwege de logistieke beslommeringen in de uitgestrektheid van het land. ‘Ik heb meer uren in het vliegtuig gezeten dan op de fiets,’ meldde Mulders vanuit het peperdure China-World-hotel in Peking. Vervolgens maakte hij mij direct duidelijk hoe dat allemaal gegaan was. De proloog had plaatsgevonden in Hongkong. Daarna waren er een paar etappes geweest in de vorm van veredelde criteriums, onder meer in Kanton en Sjanghai. Telkens met een massasprint tot besluit. ‘Pas voordat wij de afsluitende tijdrit door de straten hier in Peking voor de kiezen kregen waren er een paar etappes die zo’n beetje van stad-naar-stad voerden. Eentje in de buurt van de befaamde Muur. Overigens, geen kwaad woord over de organisatie. Het ontbreekt ons aan niets. Alles perfect geregeld. De organisatoren zijn trouwens geen Chinezen, maar Amerikanen. Het zijn dezelfde mensen die in eigen land de Tour DuPont, de opvolger van de Trump Tour, op de kalender zetten.’

Deze laatste opmerking was voor mij een extra reden om te proberen koersdirecteur Michael Plant aan de lijn te krijgen. Ik wilde wel eens weten hoe hij dacht over zijn Chinees avontuur. Dat lukte vrij snel. Mister Plant logeerde namelijk net als Novell en de andere ploegen in het China-World-hotel. ‘Ik ben,’ zuchtte hij, ‘welgeteld zestien keer in de voorbije maanden van Amerika naar hier gevlogen om met de autoriteiten te onderhandelen. Zestien vluchten heen en terug. En tonnen geduld. Ik heb ondervonden wat het is om in een andere wereld, een andere cultuur en andere politieke verhoudingen terecht te komen.’ Kortom, het plan om een wedstrijd te organiseren over 1500 kilometer met etappes van-stad-naar-stad werd getorpedeerd. ‘Laat de mensen hier maar op een andere manier kennis maken met de wielersport. Of helemáál geen Ronde van China,’ was het resultaat van alle besprekingen. Michael Plant en zijn vijfenzeventig medewerkers (voornamelijk uit de VS) ‘kozen’ voor het eerste voorstel.

De wedstrijd kreeg trouwens ook een vervolg, ofschoon Plant en zijn mensen er langzamerhand hun handen vanaf trokken. Enkele onderbrekingen leken tenslotte tóch een vroegtijdig einde aan het evenement te maken, maar …dat gebeurde niet. Sterker, in de loop der jaren groeide de koers zodanig, dat er met een tussenpauze van enkele dagen zelfs twee Ronden van China ontstonden. Voor beide races (niet te verwarren overigens met de Ronde van Guangxi uit de World Tour) wordt een aparte rangschikking opgemaakt. Vorig jaar eindigde een deel van deze ‘dubbelkoers’ notabene in een tweevoudig Nederlands succes. Jeroen Meijers uit Tilburg won vóór de Harderwijker Roy Eefting, die behalve op de baan ook als wegrenner naamsbekendheid nastreeft. Meijers reed eerder in de opleidingsploeg van Rabobank, alvorens door Roompot te worden ingelijfd. Daarna koos hij voor een Aziatische werkgever. Zo staat zijn naam bijvoorbeeld ook al in de Ronde van de Filipijnen op de zegelijst. Oké, niet direct een wedstrijd waarvan de West-Europese wielerwereld veel meekrijgt, maar om te winnen zal je toch een stukje moeten kunnen fietsen.

Dat laatste deed Rob Mulders óók altijd, zelfs zes jaar als beroepsrenner. De Ronde van China viel in het vijfde seizoen van deze reeks. Na die periode onder leiding van Jan Raas sloot hij zijn profjaren af bij Collstrop, een Belgische ploeg op het een na hoogste niveau. ‘Mooie’ jaren,’ zei hij daarover bij zijn terugblik. ‘Maar allemachtig, wat heb ik vaak moeten afzien. Geloof me, voordat je überhaupt een profcontract krijgt zal de uitslagenlijst die je hebt opgebouwd er best mooi uitzien. Echter, het stelt allemaal weinig of niks meer voor vanaf het moment dat je de overstap hebt gemaakt. Je begint echt opnieuw, helemaal onderaan.’

Rob Mulders kende zijn plek. Af en toe voor eigen kans rijden, resulterend in een achttal overwinningen, waaronder de semiklassieker Veenendaal-Veenendaal en een etappe in de Ronde van Asturië. Voor de rest? Keihard werken in dienst van de ploeg, óók in de Tour de France die hij tweemaal reed en beide keren tot een goed einde bracht. In de Ronde van Spanje haalde hij bij één van de twee deelnames het eindpunt. Toen zijn wielerjaren tot het verleden behoorden wilde hij een adviesbureau in de bouwwereld opzetten. Maar opeens was er die verschrikkelijke januaridag in 1998.Hij geraakte met zijn auto van de spiegelgladde weg en botste tegen een boom. Rob Mulders, nog net geen 31 jaar jong, was op slag dood. Vijf maanden later werd zijn dochter geboren.