Made in China

Theo de Rooij

Profwielrenner (1980-1990), Ploegleider en teammanager (1991-2017)

Tegenwoordig eigenaar Royal Sportmanagement B.V.

Eind 1980 schafte ik als jonge profwielrenner mijn eerste woning aan. Een half vrijstaand huis in een Limburgs straatje waarvoor ik fl. 148.000,00 neertelde. Ik nam een hypotheek van fl. 110.000,00 tegen een rentepercentage van 11,2%. De muziek in huis kwam uit een compacte Blaupunkt stereoinstallatie waarvoor ik fl. 1.399,00 aftikte. Made in Germany. Hetzelfde torentje zou nu enkele tientjes kosten.

Enkele weken geleden gaf mijn laserprinter na een vijftal jaren dienst de geest. De toner cartridges waren bijna leeg, ik had gelukkig nog net geen nieuwe aangeschaft. Deze kostten immers online € 160,00 per vier. Na enig zoeken op internet had ik een dag later een schitterende inkjetprinter in huis, met meer functies. Totale investering: € 121,00; inclusief cartridges! Voor € 39,00 minder dan vier oude toners.

Het apparaat is waarschijnlijk geassembleerd door bescheiden, hardwerkende, Aziatische arbeiders. Het westerse kapitalisme en de behoefte aan goedkope arbeid heeft hen van het platteland naar mensenpakhuizen in de miljoenensteden gedreven. Zij schaffen hun eten aan op markten waar mens en dier door elkaar krioelen. Erger nog: veel elektronisch afval, zoals wellicht ook mijn laserprinter, wordt weer naar Azië vervoerd om daar opgeruimd en gerecycled te worden. Zijn dezelfde sloebers weer de sjaak om voor een paar rottige stuivers onze troep op te ruimen.

Automatisering, robotisering en vooral goedkope arbeid financieren onze welvaart. Wij hebben onszelf uit de markt geprijsd, zijn te duur geworden, halen onze neus op voor de klusjes die we liefst door, al dan niet geïmporteerde, goedkope arbeid laten opknappen. Econome Barbara Baarsma becijferde dat een gemiddeld landbouwproduct 30.000 km. heeft afgelegd voordat het op het bord van de consument belandt. Een varken wordt meerdere keren over de grenzen tussen goedkope slachthuizen en vleesverwerkende bedrijven heen en weer gereden of gevlogen voordat het via distributiecentra in de vorm van een van de vele tientallen soorten plakjes beleg in de koelingen terecht komt.

Zouden dit de lessen kunnen zijn van de coronacrisis? Dat we bereid zijn om de handen uit de mouwen te steken en een eerlijke prijs te betalen voor een constante stroom duurzamere producten, afkomstig uit eigen omgeving? Dat we niet de wereld over zouden moeten kunnen vliegen om ons voor een paar tientjes, all inclusive, vol te vreten en te laten lopen? Dat we uitstekend in staat zijn voor onszelf en de ander te zorgen?

Het voorjaar juicht ons tegemoet. Mijn vrouw Marian en ik brengen onze tijd mantelzorgend en in isolement in huis en tuin door. Tijdens heerlijke fietsritjes kom ik talloze wandelende, hardlopende en fietsende mensen tegen. Het is geen straf om buiten te zijn, integendeel. Omdat de schoonheid in jezelf en om je heen voor het oprapen ligt. Ik ben en blijf een rasoptimist. En hoop dat iedereen weer beter wordt, beter dan ooit.