Consultancy, content and media expert in Pro-Cycling
raymond@cyclingopinions.com
Het uitzicht op Ferrari-world begint te wennen. Voor de derde dag zit ik opgesloten in mijn hotelkamer op het Yas Island in Abu Dhabi. Gisteravond leek de ‘bevrijding’ nabij, maar binnen enkele uren werd er opnieuw een lockdown voor ons hotel gegeven. Waar vanuit het rennershotel de ploegen een voor een naar het vliegveld vertrekken is er bij ons totaal geen duidelijkheid.
Om half tien gisteravond ontvingen we van de organisatie een lijst met vertrektijden naar het vliegveld. Via lokale media begrepen we dat van de ruim zeshonderd personen verbonden aan de organisatie niemand positief had getest op het Corona-virus. We moesten op onze kamer alleen nog wachten op een formulier van het lokale Health-department. Ietwat later werd aangegeven dat dit niet nodig was. Er werd ons gevraagd een kopie van ons paspoort en de boardingpass te mailen. Dan zou afgelopen nacht en vanochtend alles snel verlopen bij de uitcheck vanuit het peloton.
FOTO: RAYMOND KERCKHOFFS
Terwijl iedereen al zijn koffer aan het inpakken was, verscheen op onze journalisten groepsapp een onheilspellende boodschap: ambulances arriveren bij het rennershotel. Wat zou dit betekenen? Aangezien mijn vlucht pas in de middag is, heeft het geen zin om de hele nacht op te blijven. Sommige journalisten laten weten dat ze niet op de shuttlebus wachten voor hun ochtendvlucht, maar dat ze een taxi naar het vliegveld nemen.
Wanneer ik vannacht rond drie uur wakker word en mijn telefoon check, ziet de wereld er weer heel anders uit. ‘Nobody here flies out today’, stuurt een Australische journaliste ons die met de organisatie heeft gesproken. Wat nu weer, spookt door mijn hoofd.
Je kunt hier zelf toch niks aan de situatie doen, dus besluit ik om verder te slapen. Deze ochtend verspreidt het nieuws zich dat er een verdacht geval van het COVID-19 virus bij Gazprom is. Om die reden zou niet alleen de Russische ploeg, maar ook Groupama en Cofidis (die op dezelfde verdieping verbleven) het hotel niet mogen verlaten. Ondertussen krijg ik van Dylan Groenewegen en Wout Poels al berichten dat ze in het vliegtuig zitten.
Ik heb vannacht, in tegenstelling tot de mensen van de organisatie, geen bericht ontvangen dat ik mijn kamer niet mag verlaten. Dus besluit ik naar beneden te gaan. In de lobby van het hotel probeer ik via de voordeur naar buiten te lopen. Ik word daar tegen gehouden en er wordt naar mijn kamernummer gevraagd. Waarom? Alleen personen die niets met de UAE Tour hebben mogen het hotel verlaten. Nu snap ik er niets meer van. Dezelfde mensen met wie we in het restaurant een dag geleden hebben gezeten mogen vertrekken, terwijl wij vast zitten. Ook de journalisten die met een taxi direct zijn vertrokken zitten inmiddels al op hun vliegtuig naar huis.
FOTO: RAYMOND KERCKHOFFS
Gelukkig kan ik wel ontbijten op het terras van het restaurant. Eindelijk was frisse lucht. Van de personen die ik spreek weet niemand wat er aan de hand is of wat er gebeurt. Wilco Kelderman, die op dezelfde vlucht als mij zou zitten, meldt me ondertussen dat hij wel kan vertrekken. Ramon Sinkeldam moet daarentegen op zijn kamer blijven. Natuurlijk kun je hier vele vraagtekens achter plaatsen. Gisteren hebben alle renners samen aan het zwembad gezeten, lopen zweten in de sportschool en gezamenlijk in het restaurant gegeten. Een persoon van zijn ploeg heeft inmiddels al drie keer negatief getest op het virus. En wat nog gekker is is dat de Italiaan uit de Franse ploeg Jacopo Guarnieri wel al op de vlucht naar huis zit.
Om kwart voor twaalf komt het bericht dan we naar de lobby moeten komen. ‘Please come downstairs asap’. Wanneer ik arriveer staan hier al zo’n zestig personen met ingepakte koffers te dringen voor de deur. Ik schrik me rot. Snel ga ik weer naar boven en binnen twee minuten heb ik alles ingepakt. Ik zal toch nog wel op tijd zijn, spookt door mijn hoofd. Beneden is echter iedereen nog aanwezig. Dan komt een lokale persoon ons vertellen dat iedereen negatief heeft getest. En dat vluchten die reeds vertrokken zijn omgeboekt worden. Binnen een half uur zal iedereen opgeroepen worden.
Inmiddels zijn we drie uur verder en staat iedereen nog met zijn koffer in de lobby. Bang dat we de vlucht uit het hotel missen. Maar ook wachten op enige duidelijkheid. Ook Juan-Antonio Flecha zit hier te wachten met zijn vrouw en een jaar oude zoontje. Hoewel het geen makkelijke dagen voor hem en zijn gezin zijn, hoor je hem niet klagen. Al geeft hij wel aan dat hij niet meer van plan is om de komende maanden te reizen.
Ik ben hier niet op uitnodiging van de organisatie, maar heb een eigen ticket. Gelukkig heb ik goede contacten bij Emirates Nederland die super mee werken. Was er gisteren nog het probleem dat je alleen maar mocht terug vliegen naar het land van je paspoort, nu maakt dat ook niks meer uit. Voor mij een opluchting want ik heb een ticket op Düsseldorf en daar staat ook mijn auto. Het doet me dan ook goed om te horen dat Wilco Kelderman vandaag ‘gewoon’ op die vlucht is terug gevlogen. Bij mij duurt de onzekerheid echter nog wat langer.
Toch heb ik het volste vertrouwen in de lokale autoriteiten. Zij hebben ineens ook te maken met een globale crisis. Als je ziet hoe bijvoorbeeld China, Japan, Zuid-Korea en Italië totaal anders omspringen met het probleem van het Corona-virus, dan is het logisch dat ieder land zoekt naar de beste oplossingen. Dit Corona-virus toont aan hoe kwetsbaar de wereld anno 2020 nog altijd is, omdat niemand weet hoe je er daadwerkelijk mee moet omgaan. Dat iedereen die een verhoogde temperatuur heeft direct verdacht is, slaat eigenlijk nergens op. Anderzijds kun je ‘safety first’ alleen maar respecteren. Rustig afwachten en ons overgeven aan de situatie is het enige dat we kunnen doen. Alle onduidelijkheid is het meest frustrerend. Zeker ook omdat je je ongeruste familie en vrienden thuis geen zekerheid kunt geven.