Een narrow escape voor Roglic

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

Regen, kou, kille spookachtige bergtoppen gehuld in mistige wolken, af en toe een flits van de zon en een blik op de beeldschone herfstkleuren van bergen in Castillië en Leon en de streek van Salamanca. Dat was het decor waarin de beslissing in deze Vuelta a España moest vallen. Het werd een koers geladen met spanning, met geduld en een te late aanval van Richard Carapaz die op bijna twee kilometer hoogte op de Alto de la Covatilla 21 seconden tekort kwam om Primoz Roglic nog het rood van de schouders te rukken.

Zo won de Sloveen van Jumbo – Visma voor het tweede opeenvolgende jaar de Ronde van Spanje. Het was al bijna twintig jaar geleden dat Roberto Heras dat voor het laatste presteerde. Dus mijn brief gaat naar Primoz.

Beste Primoz,

Zo’n vier kilometer voor de finish op de kale top van de Alto de la Covatilla opende Hugh Carthy het offensief, waar iedereen – behalve jij – op zat te wachten. Carapaz sprong gelijk aan het wiel. Sepp Kuss kon als laatste knecht het gat net niet dicht krijgen. De favorietengroep spatte uit elkaar. Wout Poels werd gelost en Thymen Arensman, die zich nog maar eens nadrukkelijk presenteerde als man van de toekomst, moest er ook af.

Het waren zinderende momenten. Carthy probeerde nog twee keer weg te komen, maar ook zijn spieren hadden geleden van vier uur koersen in de kou. Berg op, berg af, 4400 hoogtemeters als toetje in deze met bergen gelardeerde ronde. Maar Richard Carapaz had nog wat over. En pats! Hij was weg op 2000 meter van de meet.

Dat was het moment, waarop je moest los laten Primoz. Veertig, vijftig meter. Langzaam groeide het gat naar tien seconden. Twee-en-twintig zelfs op 1100 meter van de meet. Voor je dook ineens het heldergele shirt van Lennard Hofstede op. Wat een opluchting moet dat geweest zijn. Enric Mas zat aan jouw wiel. Alexandr Vlasov ook. Ze namen geen meter over natuurlijk. Maar Hofstede was jouw reddende engel. Een paar honderd meter maar deed hij, wat hij doen moest en waarvoor hij de hele dag in het vluchterspeloton van 34 man voorop gezeten had. Even zorgde hij voor lucht. Voor tempo. Voor dat verlossende gevoel dat je er niet alleen voor stond.

Op de streep reed Carapaz 21 seconden voor jou. De Vuelta-overwinning was binnen met een verschil van maar 24 tellen. Een narrow escape. Jouw linkervuist balde zich even in een flits van triomf toen je over de streep kwam en de spanning van de spieren kon. ‘Het Is binnen’, zag ik je denken. Je reed naar Carapaz, feliciteerde hem met zijn mooie prestatie. Hij grijnsde breed en feliciteerde jou op zijn beurt met jouw overwinning. Zo hoort dat. Keihard tegen elkaar in de koers. Maar eenmaal over de streep: waardering voor elkaar. Mooi om te zien.

Dit was vooral een overwinning van de ploeg. Een typische Roglic-overwinning ook. Achttien dagen lang was er geen grote aanval van jou. Je pakte rood op de eerste dag en schakelde gelijk over op de verdediging. Als je mij vraagt wat Carapaz fout deed in deze koers, dan zeg ik: ‘In de eerste ritten viel hij niet aan op de bergaankomsten.’ Zo kon je met jouw flitsende eindschot de tijdvergoedingen binnenhalen die jou uiteindelijk de overwinning in Madrid bezorgen. Ga maar na: Roglic 48 seconden vergoeding – Carapaz 16 seconden. Verschil 32 seconden en een klassement, waarin de Equadoriaan maar 21 tellen achter staat. Dat zegt genoeg.

Ik zei het al: Dit was een overwinning van de ploeg en van de tactiek. De dominantie van Jumbo-Visma was achttien dagen lang groot. We zagen opmerkelijk werk van de jonkies Sepp Kuss en Jonas Vingegaard. We zagen een bijzonder goede Hofstede, een uitstekende Robert Gesink en een degelijke George Bennett, die nog 12de werd, en Paul Martens, als werkpaard voor de vlakke kilometers. Dat neemt natuurlijk niet weg dat jij een schitterende prestatie neerzette: vier ritzeges, eerste in het puntenklassement en de beste in het algemeen klassement. Niemand kan zeggen dat je deze triomf niet verdient.

Het belang van een sterke ploeg zagen we ook in deze laatste bergrit. Liefst 34 man gingen er gelijk vandoor. David de la Cruz op 9 minuten en 29 seconden tiende in het klassement stond het dichtbij. Maar David Gaudu, die knap zou winnen, stond pal achter hem in de rangschikking. De vlucht was opmerkelijk, want Rui Costa, vooral hij, Sergio Henao en Ivo Oliveira bepaalden het tempo in de groep. Net als De la Cruz koersten ze voor UAE. Er achter zette Martens zich aanvankelijk op kop. Hij hield het gat op vier minuten. Totdat Robert Gesink het overnam en hij er in zijn eentje een minuut vanaf reed.

Dat was genoeg, want er moesten natuurlijk wel mannen voorop blijven om de tijdvergoedingen op de streep weg te nemen voor de begerige handen van Carapaz en Carthy. Ik vond het opmerkelijk dat de UAE-mannen zo weinig steun kregen, want toen Movistar op zo’n 60 kilometer van de meet zijn troepen naar het front dirigeerde slonk de voorsprong snel. En dus ook de kans op ritwinst voor één van de vluchters.

Maar Marc Soler was zo vriendelijk het karretje van zijn ploeg in de poep te rijden. Met nog 31 kilometer te gaan en anderhalve minuut voorsprong voor de vluchters ging hij solo in de achtervolging in plaats van te wachten tot zijn team het gat had gedicht. Zijn ploegmaten gingen gelijk van kop af. Het werd een schoolvoorbeeld van een zogenaamde chasse patat. Een achtervolging die wel roemloos moet eindigen.

En dat gebeurde ook. Imanol Erviti wachtte hem wel braaf op, maar toen de heren vlak voor Candelario. met zijn 800 meter klimmende kasseipad midden in het dorp, aansloten vertrokken Gino Mäder en Mark Donovan, nog twee van die opmerkelijke jongeren, met Ion Izagirre. En daar zat Soler met zijn kapot gereden benen in een groep renners die het grotendeels ook helemaal had gehad.

Jouw Jumbo’s keken grijnzend toe. Gesink en de Movistar’s hadden er voor gezorgd dat Carapaz en Carthy vrijwel geïsoleerd zaten. Vingegaard kon nog mooi werk verzetten voor de 12 kilometer klim naar Covatilla, maar jullie schroefden het tempo terug zodat de koplopers weer wat meer afstand namen en er zekerheid ontstond dat er minstens drie man zouden overblijven om de tijdvergoedingen te pakken. Jij hield Kuss en Bennett nog over voor de laatste klimmende meters. Carapaz zat alleen. Carthy ook. Ze wachtten lang met hun aanvallen. Te lang bleek op de finish. Maar ja, wat is wijsheid. Iedereen had ongetwijfeld problemen met de kou en de regen op deze kleddernatte dag.

En dan nog even dit: ik neem mijn hoed af voor Thymen Arensman. Hij reed voor ritwinst in de eerste week. Hij was mee in een erg lange ontsnapping met mannen, waar hij een paar jaar geleden nog met bewondering naar keek en op deze hard, beslissende dag in de Vuelta reed hij in het spoor van de kampioenen tot slechts 3400 meter voor de streep. Hij eindigde 22ste op een knap minuutje van jou, Primoz. Van Thymen gaan we nog wel horen. Twee jaar geleden toonde hij zijn talent met een tweede plek in de Tour de l’Avenir achter Tadej Pogacar, die ik niet meer aan jou hoef voor te stellen. En Arensman werd dat jaar ook nog derde in Parijs – Roubaix. Dus op de keien kan hij ook uit de voeten. Hij was de zoveelste jongere die in dit corona-seizoen op de voorgrond trad. Zijn ploegmaten Marc Donovan (21) en Michael Storer (23) deden dat ook. Team Sunweb zal wel net zo blij zijn met hun prestaties als jullie van Jumbo met de overwinning in deze Vuelta.

Het spoelt het trauma het slotweekeinde van de Tour ook gelijk weg. Vanaf augustus bij de herstart tot en met deze laatste koersdag in november holde jij met jouw ploeg van het ene succes naar het andere. Het was prachtig om te zien.