Een merkwaardige Giro d’Italia

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

Het fraaie Piazza del Duomo in hartje Milaan was verlaten toen drie jonge mannen het podium op stapten voor de slotacte van de Giro d’Italia: de huldiging van de winnaars. Het was een troosteloos slot van een ronde die vooral veel spanning had gebracht. Tao Geoghegan Hart, Jai Hindley en Wilco Kelderman keken een beetje bedremmeld naar de leegte voor hen. Wat een feest had moeten zijn werd een kille koude douche. Maar goed, wat blijft is het resultaat. Een podiumplek in een grote ronde. Elke renner droomt daarvan. De brief gaat uiteraard naar de man die de laatste roze trui mee naar huis nam: Tao Geoghegan Hart.

Dear Tao,

De man die het meest verbaasd was over jouw overwinning in de Ronde van Italië was jijzelf. Je draaide er niet omheen en dat was logisch. Drie weken geleden ging je in Sicilië als helper van Geraint Thomas van start. Halverwege de Giro was je nog steeds onzichtbaar in het klassement, maar de tweede helft van de koers mocht er zijn: twee ritzeges en uiteindelijk de roze trui. Volgens mij kwam die tenslotte toch bij de beste man en de beste ploeg terecht.

Ga maar na. Jij was de enige van de klassementstoppers die twee ritten wist te winnen. Jouw ploeg domineerde met zeven etappes in drie weken tijd. Een derde van het totaal. Jullie heersten in de beslissende ritten over de Passo dello Stelvio en naar Sestrière. Rohan Dennis domineerde daar, maar jij gaf geen krimp in zijn wiel. Met Jai Hindley was je de enige die kon volgen. Van de klimmers in deze Giro was je één van de besten. Niet voor niks werd je tweede in het bergklassement. En op deze slotdag was je een klasse sterker dan Hindley.

Spanning was er niet, ondanks het feit dat jullie in dezelfde tijd in het klassement stonden. Al na een kilometer was het duidelijk dat je veel sneller was. Jouw stamp op een veel grotere versnelling was overtuigend. Je kon gewoon zien dat je veel sneller vooruit kwam dan Hindley die het met een veel te lichte versnelling probeerde. Het verschil was uiteindelijk gapend groot: 39 seconden na 15.700 meter.

Ik vond het een merkwaardig slot van een merkwaardige ronde, want hoe verliep de strijd tussen de top drie van deze Giro? Een ronde wordt natuurlijk niet op één dag gewonnen. Daarvoor is regelmaat nodig gedurende drie weken. Dus de strijd speelde zich natuurlijk niet alleen af op de Stelvio en in Sestrière.

Jai Hindley en Tao Geoghegan Hart gingen op Sicilië van start als knecht. Hindley voor Kelderman. Jij voor Geraint Thomas die na een paar dagen na een zware val naar huis moest. Hindley had in de openingstijdrit een vroeg startnummer en was daardoor de snelste van de drie. Kelderman verloor 13 seconden op hem. Jij ging ook vroeg gestart en kwam 49 seconden later binnen dan de Australiër.

Een paar dagen later scoorde Wilco Kelderman op de Etna zijn beste uitslag. Hij reed alle favorieten los en pakte 12 seconden op hen. Hindley zat op 59 seconden van hem. Jij verspeelde 1 minuut en 53 seconden. Je had er vrede mee, want je reed nog steeds in dienst van Thomas.

Maar in Roccarraso was je bevrijd van de last van het knechtschap. De Ineos-mannen gingen op jacht naar persoonlijk succes nadat Thomas naar huis moest. In die 9de rit voelde je voor het eerst dat er mogelijkheden waren. Kelderman en Hindley verspeelden 19 seconden.

In de 34,1 kilometer lange tijdrit naar Valdobbiadene was Kelderman duidelijk de sterkste. Hij pakte 37 seconden op jou en 1 minuut en 22 seconden op Hindley die zichzelf nog steeds als knecht zag. Maar in de 15de etappe naar Piancavello ontstond het eerste alarmsignaal over Geoghegan Hart. Kelderman en Hindley kwamen met jou op kop, konden jou er met zijn tweetjes niet afrijden en werden in de spurt geklopt. Kelderman eindigde op 2 tellen. Hindley op 4.

Daarna was het wachten op de Stelvio-rit en hoe dat afliep weten we allemaal. De koersgeschiedenis, die hier beschreven is, toont aan dat we wat de klassementstop betreft eigenlijk tegen een heel magere Giro aankeken. Spanning was er genoeg, maar beslissend initiatief van de vedetten was er nergens.

De uittocht van de kampioenen was in de eerste week groot en had een erg nadelig gevolg voor een open strijd aan het front. Geraint Thomas, Simon Yates, Miguel-Angel Lopez, Steven Kruiswijk, allemaal kandidaat-winnaars, moesten naar huis. Michelton-Scott trok zijn hele ploeg terug. Jumbo-Visma deed hetzelfde als gevolg van corona. Maar er bleven nog genoeg toppers over. Waar waren ze?

Vicenzo Nibali? Overal gelost. Pello Bilbao? Aangewezen op volgen. Domenico Pozzovivvo? Net als altijd een beetje tekort. Jakob Fuglsang? Ook dit keer niet goed genoeg in het hooggebergte. In drie weken tijd zagen we geen enkele doorgezette aanval van importantie van de kopmannen. Ook niet van Wilco Kelderman die zich toch de beste toonde van de Oude Garde. En dat op die typische Kelderman-manier: nooit duidelijk dominerend, maar ook nooit begeven. Zelfs niet op die fatale Stelvio-dag toen hij het 46 kilometer lang in zijn eentje moest uitzoeken en toch maar 2 minuten en 18 seconden verspeelde, terwijl hij finaal kapot zat.

Naar Sestrière herhaalde hij dat kunstje van bijzondere wilskracht nog eens. Daar had de schade wellicht meer beperkt kunnen blijven. Er zijn al heel wat vraagtekens bij de ploegtactiek van Team Sunweb in deze ronde gezet. Had men Hindlley moeten laten wachten, terwijl niet duidelijk was hoe stuk Wilco zat? Achteraf is het natuurlijk makkelijk. Wat in elk geval fout ging was dat Hindley op de Stelvio geen enkele aanvalspoging ondernam. Zo had de weerstand van Dennis wellicht gebroken kunnen worden en misschien ook wel die van jou Tao. We zullen het nooit weten. Het koersverloop besliste in jouw voordeel. Misschien reed Hindley ook meer met een euforie van een ritzege in het hoofd dan het hogere doel: de eindzege in de Giro.

Maar zaterdag faalde de Sunweb-tactiek volledig. Waarom moesten alle renners om Kelderman verzameld blijven en ging er – ook op andere dagen trouwens – nooit iemand mee in de vroege vluchten, zodat er hulp van voren zou zitten. Martijn Tusveld, die een sterke Giro reed, kwam daar mijns inziens wel voor in aanmerking. Chris Hamilton ook. Op Sestrière eindigde Tusveld maar een paar minuten achter Wilco en vandaag toonde hij met een sterke tijdrit dat hij in grote vorm was. Hij had van dienst kunnen zijn als hem de opdracht was gegeven mee te gaan in de vroege vlucht van liefst 21 man, die zonder veel problemen de eerste passage van Sestrière bereikte. Maar goed, de nederlaag van Kelderman kwam natuurlijk vooral tot stand doordat hij tot twee keer toe op beslissende momenten moest passen.

Het is tekenend dat van de twintig renners die vooraan staan in het klassement, er maar twee waren die een rit wonnen: Tao Geoghegan Hart (2) en Jai Hindley (1). En het is ook tekenend dat dit jullie ook niet in staat waren een beslissende demarrage te plaatsen. Zowel op de Stelvio als naar Sestrière vielen jullie niet aan, maar volgden – knap overigens – in het spoor van de ontketende Rohan Dennis, die zich wel zal afvragen waarom hij zich in hemelsnaam in de eerste weken op meer dan twee uur (!) liet fietsen.

Maar goed, de koers verliep zo. Jij had in elk geval geen noodzaak om aan te vallen en jouw verdediging was perfect. Deze onverwachte triomf was natuurlijk een triomf van de ploeg, maar we moeten niet vergeten dat jij op de twee beslissende dagen van deze ronde de sterkste was. Chapeau.