Commentaar op het commentaar

Theo de Rooij

Profwielrenner (1980-1990), Ploegleider en teammanager (1991-2017)

Tegenwoordig eigenaar Royal Sportmanagement B.V.

Commentaar leveren op het commentaar. Daar zijn we in Nederland goed in. Nederlandse wielerverslaggevers liggen continu onder het vergrootglas. Doorgaans gevolgd door de opmerking: ‘Ik kijk wel naar de Belg!’ Vlaamse pelotonpredikers zouden de grote wielerkoersen met meer kennis van zaken en achtergronden becommentariëren.

Zo nu en dan informeren wielerkenners naar mijn mening over dit heikele onderwerp. Ik houd mijzelf altijd op de vlakte. Ga maar eens een halve dag in een hokje achter een klein beeldscherm zitten en urenlang steekhoudende analyses geven over een voortkabbelend koersverloop. Dat neemt niet weg dat ik sommige Nederlandse mooipraters niet kan horen, noch zien. Maar dat is een persoonlijke afweging en gelukkig zijn er voldoende alternatieven.

De afgelopen weken boden bijzonder veel spraakmakend wielerspektakel. Drie weken lang beheersten Primož Roglič en zijn Jumbo-ploeg de gang van zaken in het Tour de France peloton. Roglič moest het fel begeerde geel de voorlaatste dag tijdens een verbijsterende ontknoping afstaan aan zijn Sloveense landgenoot Tadej Pogačar.

De wijze waarop zijn ploeg hem door de Tour loodste maakte duidelijk dat Roglič het kopmanschap dubbel en dwars had afgedwongen. Vanzelfsprekend door prestaties maar de gunfactor was ook duidelijk zichtbaar. De Belg Wout van Aert was een van de grote uitblinkers. Hij knapte het vuile werk op voor zijn ploegmaat Roglič, won twee etappes in massasprints en was bergop een van de pijlers van de Jumbo-ploeg.

Afgelopen zondag namen de twee renners deel aan het wereldkampioenschap op de weg voor landenteams. Bijzonder knap van Roglič dat hij de enorme teleurstelling van de week ervoor verwerkt had en zijn accu weer was opgeladen. Van Aert startte als een van de favorieten. In de finale op het lastige parcours in en rond Imola bevonden beide renners zich in een zesmans kopgroep, waaruit de Fransman Alaphilippe ontsnapte.

De snelle Van Aert zou nu moeten kunnen rekenen op maximale ondersteuning van Roglič, als compensatie voor het vele werk dat Van Aert tijdens de Tour voor Roglič had opgeknapt. Roglič echter hing veelal machteloos rondtollend, als een lucht happende karper in het wiel. Zijn schaarse kopbeurten zetten nauwelijks zoden aan de dijk. Alaphilippe werd wereldkampioen, Van Aert won gemakkelijk de sprint voor de tweede plaats, Roglič wapperde als laatste van het groepje over de finish. Het Nederlandse commentaar was realistisch, analyserend. Ik zapte naar de Belgische babbelstudio.

Onze Zuiderburen lieten geen spaan heel van Roglič die werd neergezet als een verrader, ondankbaar, onbetrouwbaar, een slechte collega en matennaaier. Waarom had hij zich immers niet leeggereden voor Van Aert? Dan hadden ‘we’ nu een Belgische wereldkampioen gehad. Van Aert gaf bij herhaling en in alle rust aan dat zijn ploegmaat aan de max zat en niet beter kon.

Mijn commentaar? We keken naar twee verstandige coureurs die het beste van zichzelf gaven. Die Belgen in hun bubbelstudio waren de pedalen kwijt en verkeerden in ademnood.