Het mirakel van de Vogezen

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

Zelden was de ontknoping van de Tour de France zo sensationeel als deze zaterdag diep in september. Tadej Pogacar, 21 jaar pas, verpletterde de elite van Jumbo – Visma in een spectaculaire race tegen de klok. Drie weken lang dicteerde de Nederlandse ploeg de wet met Primoz Roglic twaalf dagen in de gele trui. Maar 57 seconden voorsprong op zijn landgenoot bleken niet genoeg. Pogacar reed een verbluffende race, won en pakte de gele trui. Dus natuurlijk gaat de brief van de dag naar hem.

Beste Tadej,

Wat een sensatie! Een jochie van 21 jaar zet de hele internationale wielerwereld op zijn kop. Je nam een slok uit een haastig aangereikte bidon. Je sloeg je handen voor je ogen. Dit was gewoon niet te geloven. Je had niet zo maar gewonnen. Nee, je had het machtsblok van Jumbo-Visma gewoon verpletterd. Je zette een uitstekende Tom Dumoulin op 1 minuut en 21 seconden. Je reed Primoz Roglic in zijn gele trui op 1 minuut en 56 seconden. Hoe kreeg je dat voor elkaar met die schriele pootjes van jou? Het zijn wonderbenen. Dat is wel duidelijk.

Dit was een race, waarbij iedereen zijn vingers kon aflikken. Tussen Lure en La Planche des Belles Filles lagen 36,8 kilometers. Lange, vlakke wegen in het begin. Vals plat na de passage van Raddon en toen die helse klim bij het uitrijden van Plancher les Mines na 30,3 kilometer, waar over geschakeld moest worden van het Grote Mes naar een veel kleinere versnelling. Een moordende wissel, maar goed dat was voor iedereen hetzelfde.

De stand was duidelijk. Roglic 57 riante seconden voor. Uitstekend tijdrijder. Stoïcijns. Onverstoorbaar. Ogenschijnlijk niet van zijn stuk te brengen. Tadej Pogacar op de tweede plek. Je was al blij dat je mee mocht naar de Tour. Wel als kopman van UAE, dat een ploeg met weinig balans de weg op stuurde.

Ga maar na: spurter Alexander Kristoff, die overigens gelijk voor de juiste stemming in het team zorgde door in Nice prompt te winnen. Een paar helpers voor de Noor. En dan Aru, Formolo en De la Cruz die een handje moesten toesteken als jij uit jouw slof schoot. Fabio Aru ging op de negende dag naar huis zonder dat hij ook maar iets had kunnen uitrichten. Formolo was nooit zich zelf. Alleen De la Cruz bleek in de Alpen in staat om lang voor jou te werken. Dus eigenlijk deed je het helemaal in jouw eentje.

De tactiek was overigens eenvoudig. Jumbo – Visma reed op kop. Je hoefde alleen maar te volgen en jouw ploeg hoefde nooit te worden ingezet. Je miste naar Lavaur de eerste waaier en verloor liefst 1’21. Je toonde karakter en viel aan op weg naar Laruns, waar je jouw klasse toonde en in de klim van Le Puy Mary zette jij jouw voet op het podium: tweede na Roglic op 44 seconden.

En nu dus eerste in La Planche des Belles Filles. Een driedubbel succes: eerste in de algemene rangschikking. Eerste in het bergklassement en natuurlijk beste jongere. Hoe kwam die overwinning tot stand? Je ging bijzonder sterk van start. Roglic reed gelijk achter de feiten aan. Hij zat op een lichtere versnelling dan jij en dat werd hem fataal. In Raddon na 14,5 kilometer was het verschil nog maar 13 seconden. Maar het verschil in snelheid was al groot. Jij had 50,484 kilometer gemiddeld op de teller. Primoz bleef steken op 49,857. Aan de voet van de beklimming was het verschil 1 minuut en 2 seconden. Je was hem voorbij in het klassement!

In die klauterpartij van 5900 meter naar La Planche des Belles Filles gaf je een demonstratie van jouw zeldzame klasse. Je wisselde van fiets. Dat deed Roglic ook. Maar in die eerste steile kilometer, die dertien procent omhoog ging, bleek onmiddellijk dat jij op een veel betere versnelling reed. Roglic draaide dol op een veel te klein verzet. Dat moest wel op een ramp uitdraaien. Ongetwijfeld werd hij vanuit de auto exact op de hoogte gehouden van de gebeurtenissen. Net als jij. Dat zal bij hem de twijfel en de wanhoop er in hebben gebracht, terwijl de kolossale berichten over de voorsprong die je aan het nemen was voor jou een extra drive waren om nog beter te doen.

En dat deed je. Halverwege de beklimming stond nog een controle post. Hij lag 3200 meter na het dorp. Je was er al na 9 minuten en 31 seconden: tempo 20,175 kilometer per uur. En dat op een steile wand. Dumoulin was met nog maar een seconde voorsprong aan de beklimming begonnen. In die 3200 meter verspeelde hij 49 seconden! Dat was veel, maar voor Roglic werden deze drie kilometer een ramp. Hij deed er weliswaar met 10 minuten en 17 seconden drie seconden sneller over dan Dumoulin, maar dat was nog steeds 46 seconden langer langer dan jij. Dat was ongehoord. Zijn snelheid was maar 18 km 671 meter per uur op dit stuk van het traject, zodat jij hier anderhalve kilometer (!) per uur rapper reed. Ook in de laatste 2700 meter lag jouw tempo veel hoger dan dat van Primoz: 24.300 per uur tegen 22,396 per uur. En over de hele beklimming van 5900 meter reed je 1 minuut en 20 seconden sneller dan Roglic. In snelheid betekende dat jij 1,6 kilometer per uur rapper reed; 21 km 874 tegen 20 km 209.

Niemand kan er dus aan twijfelen dat jij veruit de sterkste man van het complete peloton was. Net als voor Roglic was dit ondanks zijn sterke prestatie een zwarte dag voor Tom Dumoulin. Hij viel stil, zoals dat in wielertermen zo mooi heet, toen hij omhoog moest rijden. zo verspeelde hij een overwinning, die halverwege een zekerheid leek.

Opmerkelijk vond ik ook dat Richard Carapaz volledig onderuit ging. Hij reed gereserveerd op het vlakke stuk en de klim plus afdaling tot Plancher les Mines om in de beklimming het volle pond te geven om zo de belangrijke punten voor het bergklassement te pakken. Er lagen er tien op de top. Hij kwam pas als 144ste aan de voet van de beklimming. Alleen Reze an Dajer Quintana reden trager! Vervolgens draaide Carapaz het gas open, maar de man in de bolletjestrui deed er 17 minuten en 23 seconden over om de top te bereiken. Hij betaalde de rekening voor zijn veel te trage start, waardoor hij in de klim met een veel te groot verschil in beentempo werd geconfronteerd. Het was in elk geval niet genoeg om in de top zes van de beklimming te komen die jij trouwens ook glansrijk won.

Nou Tadej. Je gaat naar huis met een klerenkast vol truien. Het was fantastisch. Ik vond het mooi dat Roglic vanuit al zijn ellende op stond, naar het podium ging, jouw feliciteerde en zijn bewonderende duim opstak. Het was een klasse gebaar van een groot sportman. Ik wens je alvast een prettige maandag. Dan ben je jarig en word je 22 jaar. Een mooier cadeau dan wat je morgen op de Champs Élysées krijgt zal er wel niet voor jou klaar liggen.