Spurtersshow mislukt

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

Bergen achter de rug. Een ritje door het lieflijke land van de Jura richting Champagnole. Een dag om uit te blazen. Zo luidden de voorspelling van de kenners. Maar ja, wat zijn kenners? De renners beslissen en ze kozen voor een dag fullspeed, die hen werd opgelegd door Remy Cavagna, de Franse tijdritkampioen en de teams van Bora-Hansgrohe en Team Sunweb. De wind joeg hen voort met een vaart van 46 kilometer per uur, maar vaak natuurlijk veel sneller. Het voorspelde sprintersbal leek er ook te komen. Maar op een bijzondere manier. De snelle pedalen gingen zelf in het offensief op ruim 30 kilometer van de streep. Tot Soren Kragh Andersen, de winnaar van Lyon, hun karretje in de poep reed. Dus de brief gaat naar deze Sunweb-kampioen.

Beste Soren,

Zo Soren, nou weet iedereen het wel. Geef die Kragh Andersen geen honderd meter, want dan zie je hem niet meer terug. Even recapituleren. Dertien man in de aanval op dertig kilometer van de meet. Jij zat er bij en – verrassend – ook alle mannen die in de massasprint werden verwacht met uitzondering van Caleb Ewan, die de slag volledig miste. Ik telde in de gauwigheid vier man uit de top tien van het puntenklassement. Sam Bennett, de groene trui himself, Peter Sagan, Matteo Trentin en jij zelf. En dan zaten er ook nog rappe kerels als Luca Mezgec en jouw ploegmaat Niklas Arndt bij plus mannen als Greg van Avermaet, Olivier Naessen en Jasper Stuyven die ook niet van de traagsten zijn. Dat kon dus een mooi spurtje worden in de straten van Champagnole. Maar niks was gewoon in deze fraaie finale.

Trentin gaf gas op de smalle, lommerrijke D40 E2 op weg naar Châtelneuf. Hij kwam niet weg, maar iedereen had wel op zijn adem getrapt. Jij niet zeker? Want je produceerde een demarrage toen het even stil viel die je gelijk vijftig, zestig meter opleverde. Soren Kragh Andersen ging plat op zijn vélo liggen. Handen op de remgrepen. De snelheid liep op tot 56, 57 kilometer per uur. Greg van Avermaet probeerde met Luke Rowe de sprong naar voren te maken, maar de olympische kampioen en de hardrijder van Ineos – Grenadiers legde het loodje. Hier was geen beginnen aan.

Veertien kilometer lang gaf je een demonstratie van pure klasse. Flitsend vloog je door de straten van Chatâlneuf. Van Pilllemoine, van Loulle, van Ney en hoe al die fraaie dorpjes nog meer mochten heten. Sam Bennett zat in het derde wiel toen jij weg sprong. Hij vond het best. Want weg waren de vijftig punten, waarop Peter Sagan zijn begerige oog had gericht in een laatste poging Bennett toch nog te bedreigen. Hij had tijdens de vlucht een paar keer omgekeken en steeds zag hij dan dat mooie groen dat hij zeven jaar lang zo trots had gedragen.

Bennett lossen was deze dag onmogelijk. Jij keek in de finishstraat voor het eerst een paar keer om. Dat was overbodig. Soren Kragh Andersen had met zijn schitterende staaltje hardrijden iedereen op een minuut gezet. De straat achter je was leeg. Alleen de knalrode directiewagen van Christian Prudhomme en de gele slee met het algemene materiaal kreeg je te zien. Tijd om te juichen. En terecht. De klok van de tijdwaarnemer stopte op 3 uur en 36 minuten. Er waren 166,5 kilometer afgeraffeld. Dat betekende een uurgemiddelde van 46,5 kilometer.

Al na een paar kilometer was Rémi Cavagna op pad gegaan. Dylan van Baarle had er ook wel zin in. Met een paar man sprong hij er achter. Guillaume Martin, nummer elf van het klassement, was ook mee. Maar hij was op iets meer dan twaalf minuten van Roglic een zwaargewicht die niet teveel ruimte mocht krijgen. Weliswaar reden de Jumbo’s niet op kop in de groep, waar Sagan’s mannen de wet voorlopig dicteerden, maar toch… Hij kreeg al snel bericht dat zijn aanwezigheid aan het front niet gewenst was, omdat dat dodelijk was voor de vluchters.

Dus hield Martin zijn benen stil en liet zich inlopen. zo gaat dat in het huidige wielrennen, waar de coureurs telefonisch hun bevelen krijgen. Ik hou er niet van, maar ja … het is niet anders. De tijd dat ploegleiders beweerden, dat draadloos contact met hun coureurs de veiligheid in de koers bevorderde, ligt al lang achter ons. De oortjes dienen nog louter om tactische bevelen door te geven. Maar dit keer hielp het de achtervolgers niet.

Rémi Cavagna was weg en hij bleef weg. Honderddertig kilometer lang. Zijn solo leverde nooit meer dan twee-en-een-halve minuut op, maar was wel van opmerkelijke schoonheid. In het eerste uur reed hij in zijn eentje meer dan vijftig kilometer! Alleen zijn benen bewogen in een monotoon hoog ritme. Cavagna, op het laatste moment naar de Tour gehaald, omdat Zdenek Stybar geblesseerd was geraakt, wachtte op niemand.

Van Baarle en zijn maatjes slaagden er met zijn vieren niet in het minuutje achterstand dicht te krijgen. Dat zei wel wat over het niveau, waarop de Fransman reed. Hij rijdt volgende week in het wereldkampioenschap tijdrijden voor Frankrijk. Dit was zijn generale repetitie. En wat voor één! Hij ging mijns inziens wel wat te lang door, maar goed… Van bijzondere schoonheid was zijn offensief wel.

En dat het hard ging konden we aan Rigoberto Uran zien. De nummer acht van het klassement werd zo maar uit de wielen gereden door het peloton. Ook dat was een nummertje dat nog niet eerder vertoond was in zo’n rit over vrij vlakke wegen. De hele ploeg van de Colombiaan moest er aan te pas komen om hem weer terug te brengen waar hij hoorde: in het peloton aan de wielen van zijn concurrenten in het klassement.

De prestigestrijd tussen Bennett en Sagan vond ik ook mooi. Het is wel duidelijk dat de Ier de groene trui naar Parijs gaat brengen, maar de Sloveen geeft het niet op. Het is jaren geleden dat er zo’n strijd plaats vond tot zo diep in de Tour. In Mournans na 117 kilometer traden de spurters voor het eerst aan. Het ging om de vijfde plek en 11 punten. Bennett had er eigenlijk niet zo veel belang bij, maar hij toonde Sagan toch even wie de rapste was.

Hetzelfde deed hij in Champagnole. Samen met Trentin had het koppel de rest van de kopgroep de strijd om de tweede plek gegund. Luka Mezgec ontfermde zich er over. Tien tellen later kwamen de sprintbazen van deze Tour er aan. Het ging nog om de achtste plek. Niemand had er belang bij, maar ze spurten toch. Zij het op halve kracht en weer eindigde Bennett voor Sagan en Trentin. Maar ja, Soren toen was jij al op zoek naar een mondkapje.

Deze Tour kan niet meer stuk voor Sunweb: twee ritzeges voor jou, één voor Marc Hirschi. Wat een weelde. En dat allemaal op de mooiste manier: alleen vooruit.