Kan Wout van Aert de Tour winnen?

Davy Scheelen

Wielerjournalist Het Belang van Limburg

Kan Wout Van Aert ooit de Tour de France winnen? De vraag werd de voorbije dagen aan de Sporza-surfer gesteld en die oordeelde in dit feestelijke Van Aert-tijdvak opvallend nuchter. Nauwelijks 17% van de stemmers gelooft in een gele overwinning van de Lillenaar. Anders gezegd: 83% koestert geen hoop.

Verrassend resultaat, toch wel. Doorgaans wipt het wielerhart mee op de golven van succes. Nu Van Aert de pannen van het dak en de sterren van de hemel rijdt, zou je verwachten dat eender welke poll in zijn voordeel zou uitvallen. Van subjectief enthousiasme en vaderlandslievendheid alleen al. Niet dus. De wielergekke Vlaming blijft opvallend bescheiden.

Vreemd, want ‘het type Van Aert’ heeft al vaker de Tour gewonnen. Met dat type wordt bedoeld: de wat bonkige en hoog opgeschoten motor, die een verschroeiende tijdrit en een krachtig klimvermogen koppelt aan een nooit aflatend karakter en een verstandige kop. Namen, zowel uit onverdachte als verdachte tijden? Miguel Indurain, Bjarne Riis, Jan Ullrich, Bradley Wiggins.

De dopingzondaars mogen mee op het lijstje, omdat zowat iedereen in die tijd aan het verboden potje zat. De krachtsverhoudingen tussen concurrenten waren toen min of meer dezelfde, alleen speelden ze zich af op een hoger en achteraf bekeken onnatuurlijk echelon. Ook de Vuelta en de Giro kregen trouwens al hetzelfde type winnaar, genre Ryder Hesjedal, Tom Dumoulin en Ivan Basso.

“Van Aert is te zwaar” zegt radio peloton. Hij is inderdaad niet de meest gevleugelde renner van het pak, maar zijn tegenwoordig de wattages per kilogram niet van belang? Hoeveel vermogen heeft hij om zijn gewicht omhoog te tillen? De cijfers leren dat hij één van de strafste motoren heeft van deze generatie. Dat bewijst hij ook dag na dag in de Tour door God en klein Pierke uit het peloton te kegelen door zijn gebeuk.

“Van Aert kan bergop niet reageren op snokken”, zegt radio peloton. Dat snokken hebben we deze Tour inderdaad nog niet gezien, omdat hij als een engelbewaarder bij Primoz Roglic blijft. Maar afgaande op zijn crosstalent, kan hij op enkele seconden tijd piekwaarden bereiken die hij langer dan een uur volhoudt. En gezien hoe fluks hij al drie edities alle aanvallen in de Strade Bianche pareert? “Dat is geen bergrit”, is misschien de reactie… Neen, maar met meer dan 3000 hoogtemeters is het ook verre van een biljarttafel.

“Van Aert kan vooral een hoog tempo lang aanhouden, maar daarmee win je nog niet op een col”, zegt radio peloton. So what? Een Tom Dumoulin op zijn best is allesbehalve een springveer in de bergen, maar je bent er nooit vanaf. Hij komt altijd terug… En dat hoge tempo? In een tijdritrijke grote ronde is dat alleen maar een voordeel, geen nadeel. Toegegeven, een chronorace meer of minder kan voor Van Aert een heel verschil maken.

“Je moet verdorie karakter hebben om een winter lang achter Mathieu Van de Poel te rijden”, hoor je Michel Wuyts vaak zeggen. Inderdaad. Het is net dat koppige karakter en die ijzersterke wil die van Wout Wout maken. Hij buigt maar barst niet. Hij is een metronoom, die misschien wel eens trager slaat maar nooit stopt. Altijd met hetzelfde doel voor ogen: beter worden.

De afgelopen twee seizoenen leerde Van Aert zichzelf kennen. Hij bleek achtereenvolgens een crosser, een klassiek renner, een sprinter, een tijdrijder en nu ook een klimmer te zijn. Als je zo veelzijdig en onwrikbaar bent… Als je zo gefocust en indrukwekkend sterk kan acteren … Als je op je 26ste je limieten en kwaliteiten nog altijd niet ontdekt hebt en toch al uitblinkt?… Ben je dan niet in de wieg gelegd voor de Tour?