Het loon van overmoed voor Jumbo-Visma

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

Succes en drama gaan in de Tour de France vaak hand in hand. En dat zagen we in de eerste echte bergrit naar Loudenvielle, diep in de Pyreneeën. Jumbo-Visma werd er het slachtoffer van zijn eigen overmoed, hoewel Primoz Roglic zich handhaafde op drie seconden van gele truidrager Adam Yates. Maar schaduwkopman Tom Dumoulin moest een stap terug doen en dat was een zware tegenvaller. Na een week vol succes verschenen de eerste rimpels op het fraaie blazoen van de Jumbo’s. Het werd een harde les, waarbij vooral de koerstaktiek van de ploeg onder vuur kwam te liggen. De brief gaat naar de man die zoveel meer had verwacht van deze dag: Tom Dumoulin.

Beste Tom,

Je zal het wel met me eens zijn dat jullie deze dag de schoonheidsprijs niet verdienden. Dertigste en laatste van de klassementsmannen op 2 minuten en zeven tellen van Adam Yates en de favorieten. Dat was een harde tegenvaller. Het drama tekende zich eigenlijk al af in de laatste kilometers van de Port de Balès waar je uit het wiel van Wout van Aert en Primoz Roglic moest. Je bleef er wel bij en onderin de klim van de Peyresourde pakte je zelfs dapper de kop, toen George Bennett veel te vroeg wegviel. Maar jouw tempo was niet hoog genoeg en je reed er ook maar een paar honderd meter op kop. Tadej Pogacar kon demarreren. Roglic ging mee en Nairo Quintana sloot aan.

De geest was uit de fles en viel niet meer te temmen. Drie kilometer verder bengelde je op honderd meter aan het wiel van Adam Yates die in zijn gele trui ook had moeten los laten. Hij kwam nog terug. Jij niet. Je naderde tot vijftig, zestig meter van de favorietengroep toen vooraan het tempo stil viel, maar het gat kon je niet dicht krijgen. Dat moet een behoorlijk mentale klap hebben opgeleverd. Het is te hopen dat je daar snel overheen komt.

‘Geen goede benen,’ is natuurlijk de standaard dooddoener voor een slechte dag. Maar hoe kwamen die tot stand? Deze dag was met zijn drie pieken in slechts 141 kilometer lastig. Zelfs al werd er tot ver op de helling van de Port de Balès piano aan gedaan in het peloton. Het tempo was laag. Dertien vluchters reden een kwartiertje vooruit. Niemand was gevaarlijk voor het klassement en Nans Peeters reed naar een erg knappe zege. Waarom besloten jullie in hemelsnaam om op dat smalle bospad een kilometer of drie voor Estive du Cardouet het tempo op te voeren? Tot dan hadden zo’n 140 renners gemakkelijk kunnen volgen.

Tony Martin kreeg kennelijk bevel de snelheid te verhogen. Achteraan ging de deur wagenwijd open en de groep dunde snel uit met de beklagenswaardige Thibaut Pinot als zwaarste slachtoffer. Hij bleek nog niet hersteld van de rugblessure die hij bij zijn val op de Promenade des Anglais in Nice had opgelopen. Hij werd kansloos uit het klassement gereden.

Maar waar was de collectieve actie van Jumbo-Visma eigenlijk voor nodig. Adam Yates zat lachend in het wiel. Zijn team hoefde niets te doen om de trui te verdedigen. De hele concurrentie zag het met genoegen aan. Niemand hoefde zijn ploeg in te zetten. Jullie namen alles voor jullie rekening. Het was pure overmoed. Dom eigenlijk. Want wat kregen we te zien? Zeven Jumbo’s op kop. Vier kilometer onder de 1755 meter hoge top van de Port de Balès moest Sepp Kuss lossen. Hij had nog geen meter op kop gereden, maar bezweek onder het tempo dat inmiddels door Robert Gesink en danseuse werd bepaald. Even verder zette Robert zich aan de kant Van Aert nam het over met zijn superbenen. En hij reed hard. De groep slonk snel tot een man of veertig, maar jij moest ook terug hoewel je in die groep kon blijven. Feitelijk werd je vermoord door het tempo dat Wout iedereen oplegde. Ook George Bennett had daar last van. Hij bleef als laatste knecht over, maar kon nauwelijks nog iets verrichten en moest er op de Peyresourde ook al snel af.

Roglic zat voor het eerst in weken geïsoleerd en dat door toedoen van zijn eigen ploeg! Ik weet niet wie deze koerstaktiek heeft opgedragen, maar ik weet wel dat Grischa Niermann en Merijn Zeeman de koppen eens flink bij elkaar moeten steken, want dit leek nergens op. Het hele koersverloop wees er op dat er pas een klassementsslag zou worden ontwikkeld op de brede weg naar de top van de Peyresourde, slechts 11.500 meter van de meet.

Het was dus logisch om iedereen te sparen tot het zover was. Daar had Wout van Aert, die zich steeds meer als een uitstekende klimmer begint te ontwikkelen, gouden diensten kunnen verlenen. Daar hadden Kuss, Gesink en Bennett nog present kunnen zijn. En dat was de aangewezen plek om een collectief offensief in te zetten. De voorbarige krachtpatserij op de Port de Balès was een koersfout van ongekende omvang.

Maar hij schiep ook duidelijkheid, Tom. Voor jou minder prettig, want het staat na deze zaterdag wel vast dat Primoz Roglic de eerste man van de ploeg is. Weliswaar verloor je niet veel, maar twee minuten is toch een gat dat je niet zo maar kan dichten. Dan moet je immers in de aanval op jouw eigen ploegmaat en dat is natuurlijk onmogelijk.

Overigens maakte de beklimming van de Peyresourde nog meer duidelijk. Yates behield zijn gele trui na een onwaarschijnlijk gevecht, waarbij hij tot drie keer toe moest lossen en toch weer terug kwam. Dat was een duidelijk signaal. Hij komt tekort tegen de specialisten van de bergaankomsten: Roglic, Quintana, Uran en Bardet, die na 56 kilometer onderuit ging, maar toch nog een paar seconden winst bij elkaar grabbelde.

En dan is er natuurlijk Tadej Pogacar. Maandag 21 september, een dag na de finish in Parijs, wordt hij 22 jaar. Hij was vorig jaar met drie ritzeges en een tweede plek in het eindklassement al een sensatie in de Vuelta a España. Hij verloor vrijdag een dikke minuut in de waaierrit, maar op de Peyresourde was hij er weer helemaal. Twee aanvallen en hij was los van de favorietengroep.

Opmerkelijk was dat Roglic en Quintana de eerste keer niet met hem door wilden rijden, terwijl Bernal en Yates waren gelost. Hij nam veertig seconden terug en maakte zijn retour in de top tien. Hij kan ook tijdrijden. Dus hij hoort weer helemaal bij de kandidaten voor de eindzege. Tja Tom, er waren natuurlijk meer verliezers op deze dag. Ik noem ze maar even: Mas, Mollema en Carapaz, die 1 minuut en 18 seconden verspeelde. ‘Niet veel,’ vond Bauke, maar toch genoeg. Hij verloor vooral in de afdaling naar de finish tijd. Dan Emanuel Buchmann en Chaves op 1 minuut en 43 seconden en de oude Valverde die net als jij op 2 minuten en 7 seconden van de andere toppers binnenkwam. En dan was er nog Julian Alaphilippe, de nummer vijf van vorig jaar: weg geblazen op 12 minuten van Yates en de rest!

Tja Tom, wat moet je er van zeggen. Gedeelde smart is halve smart. Laten we het daar maar bij houden, maar volgens mij was dit niet nodig geweest met een beter en voorzichtiger koersplan.