Misson impossible voor Wout Poels

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

Het peloton produceerde een dag zonder strijd. Een wandeletappe van het formaat, waarvan we er de afgelopen twintig jaar geen één meer hebben gezien. Tussen Gap en Privas in de Ardèche lagen 183 kilometers en pas in Saint Lager Bressac op 11.500 meter van de verlossende streep begon de groep zich serieus te bewegen! Niemand had trek in de dagelijkse escapade met de voorspelbare afloop: ingelopen in het zicht van de finish. Eén man worstelde de hele dag aan de staart van het peloton: Wout Poels. Dus is het de hoogste tijd om hem een brief te sturen.

Dag Wout,

Dit was eigenlijk een dag die voor jou als geroepen kwam. Je worstelt nu al vier dagen met de diepe ellende die je op de eerste dag overkwam. Op een zucht van de finish Nice schoof je hard onderuit in de massale valpartij: rib gebroken en een long geraakt. Weg waren alle illusies op een mooie Tour en een prima uitslag.

Acht keer ging je al van start in de Tour en altijd reed je in dienst. Met Chris Froome beleefde je mooie jaren, maar dit seizoen koos je voor Bahrain waar je met Mikel Landa de man voor het klassement moest worden. In Gap stond je al op 56 minuten en 21 seconden van Julian Alaphilippe. Vier dagen lang was je aan het vechten tegen jouw blessures. Dapper, dat wel. De mannen die zich dagelijks over de uitreiking van de prijs voor de strijdlustigste renner buigen, vonden dat ook. Daarom beloonden zij jou op deze dag zonder strijd met de prijs van 2000 euro. Dat was een aardig gebaar in deze bikkelharde wereld die het op weg naar Privas zonder aanvallers moest doen.

Jouw worsteling om in het laatste wiel te blijven verdiende inderdaad wel een steuntje in de rug. Even zag het er naar uit dat je al meer dan een uur voor de finish moest afhaken, maar je kon nog terug komen. Maar in de laatste tien kilometer moest je toch in de parkeerstand. Uiteindelijk haalde je de finish op ruim zeven minuten. De vraag is natuurlijk of dit allemaal wel verstandig is. Met die gescheurde rib en – vooral – die gekwetste long kan je niks uitrichten. Je bungelt er bij en ik kan me niet voorstellen dat de inspanningen die je moet leveren, de genezing bevorderen.

Ik begrijp natuurlijk jouw wil om het toch te proberen. Alle inspanningen die je in de aanloop van de Tour deed om in topvorm van start te gaan wil je niet zo maar los laten. Geen mens weet hoeveel emmers zweet het je heeft gekost om tiptop in Nice jouw rugnummer af te halen. Dat weet alleen jij. Maar toch vraag ik me af, waarom de ploegleiding en de doktoren van Bahrain – McLaren niet ingrijpen en kortweg zeggen: ‘Ga naar huis Wout. Herstel en kijk of je in de Giro of de Vuelta wel jouw ding kan doen.’ Je zal zelf ook wel weten dat je bezig bent met een ‘mission impossible’.

Deze zonnige dag, waarop de wegen tot vlak voor Privas vrijwel voortdurend in dalende lijn liepen, was er eigenlijk één om snel te vergeten. Geen strijd. Wel tempo: 42 kilometer per uur met een peloton voortdurend over de hele breedte van de weg. Maar zelfs op een dag, waarop ogenschijnlijk niets gebeurd heeft de Tour de France altijd nog wel wat verrassingen in petto. Ik noem ze maar even op:- Julian Alaphilippe verloor zijn gele trui door een blunder van de ploeg. Een soigneur gaf hem op zeventien kilometer van de finish een bidon drinken, terwijl iedereen weet dat bevoorrading in de laatste 20 kilometer verboden is. Een maatregel die vooral genomen is ter beveiliging van de renners, omdat in die zône altijd – met uitzondering van vandaag – hevige strijd alle aandacht op eist. Het alom spiedende oog van de jury miste de overtreding niet: 20 seconden straf en ‘Dag gele trui!’

Adam Yates zat al geknipt en geschoren in de ploegbus toen hij werd opgehaald om de trui af te halen. Hij had nog een opmerkelijke one-liner achter de hand: ‘Ik ben hier niet voor het klassement gekomen, maar voor ritzeges. Maar ja, nu ik de trui heb zullen we hem ook verdedigen.’

Voor de koers was dit natuurlijk prima. Alaphilippe kondigde gelijk actie aan. Hij wil de trui terug. Ik zie hem liever in de aanval dan in de verdediging.- Sam Bennett zorgde er voor dat er ook nog gelachen kon worden bij Deceuninck-QuickStep. Hij reed peter Sagan uit het groen. Zeven jaar lang heerste de drievoudige wereldkampioen autoritair in het puntenklassement. Dit jaar lijkt hij het zwaarder te krijgen. Op basis van pure snelheid moet hij het afleggen tegen spurters als Sam Bennett en Caleb Ewan.

Dat bleek zowel in de tussensprint in l’Epine na 47 kilometer, waar het sprintgeweld even de aandacht opeiste, als aan de finish. Morkov lanceerde Bennett perfect en werd zelf tweede. Voor Ewan en Sagan. De Slowaak was daar al zijn trui kwijt en in Privas slaagde hij er niet in voor Bennett te eindigen, hoewel hij aan zijn wiel spurtte. Maar ongetwijfeld zal Sagan nog voor spektakel zorgen in de tussensprints, waar hij altijd zijn overmacht toonde. Vooral in de zwaardere ritten. Dus Bennett zie ik niet als voornaamste concurrent. Matteo Trentin komt daar meer voor in aanmerking, omdat hij net als Sagan beter uit de voeten kan op de heuvelachtige parkoersen en in het laaggebergte.

Zo’n dag zonder strijd is ook een dag waarop je extra alert moet zijn. Dat ondervond Sepp Kuss die tussen de geanimeerde gesprekken met collega’s door frontaal op een vluchtheuvel botste en hard onderuit ging. Zijn knie was geraakt. Hoe dat zal uitpakken moet morgen blijken als er weer bergop wordt gefinisht.

En dan was er toch nog wat strijd in de laatste twintig (!) minuten van de koers. Ineos stichtte verwarring met een vlijmscherpe actie van Michal Kwiatkowski en zijn maten in een poging een waaier te trekken. De Jumbo’s zat wat te ver, er viel een gat, maar ze reden het zo weer dicht. We gingen dus naar een spurt. Een moeilijke spurt, want de laatste zevenhonderd meter bestonden uit verraderlijk vals plat.

De Sunweb’s zetten zich op 1500 meter gedecideerd op kop. Marc Hirschi, het Zwitserse talent, was daar merkwaardig genoeg niet meer bij. Hij arriveerde op meer dan vier minuten en viel weg uit het klassement. Maar zijn ploegmaten deden het voortreffelijk voor Cees Bol: tweede achter een weer superieure Wout van Aert.

Het kunststuk van de Jumbo-Belg mocht er zijn. Vanuit tiende positie wipte hij langs het hek op 200 meter naar het wiel van Bol. Alleen en zonder hulp van wie ook. Ver voor de rest spurtten ze om de overwinning. Van Aert was de sterkste, maar ja die snelt dit seizoen van de ene opmerkelijke zege naar de andere. Er lijkt geen eind aan te komen.

Verliezers waren er deze slappe dag ook. André Greipel reed nog in geen enkele sprint mee. Gehinderd door blessures van de eerste dag? Of is het zijn Tour teveel? Maximilian Schachmann, de winnaar van Parijs – Nice, die met zijn nog lang niet genezen sleutelbeenbreuk zo knap door de eerste dagen kwam, werd ook verrast door het late Ineos-offensief. Hij verloor vier minuten. En wat is er loos met Jonathan Castroviejo die als laatste over de eindstreep sukkelde? Het werkpaard van Egan Bernal leverde negen minuten in. Een veeg teken op een dag waarop iedereen gemakkelijk kon volgen.

Dat was het wel zo’n beetje Wout. Je zal het wel met me eens zijn. ‘Gemakkelijk’, bestaat niet in de Tour. Ik wens je sterkte in deze zware dagen en als je in de Ronde blijft, hoop ik dat je in de laatste week toch nog wat kan doen om aan te tonen dat jouw missie toch niet zo ‘impossible’ was.