Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986
Hij is precies één meter en 92 centimeter lang en er hangen 75 kilogram spieren aan zijn botten. Een getailleerde tuinslang zou je kunnen zeggen. Dat is Kasper Asgreen, 26 jaar en kampioen van Denemarken in de tijdrit en op de weg. Dus hij was sowieso al makkelijk te herkennen in deze Ronde van Vlaanderen. Zijn vlammend rode shirt met het witte kruis pikte je zo uit het peloton, maar deze dag was het helemaal makkelijk. Als er slag geleverd werd reed Kasper op de eerste rij en in de laatste zeventig meter van de koers zorgde hij voor een regelrechte sensatie. Hij klopte Mathieu van der Poel, de man die niet kon verliezen, in een sprint à deux. Dus de brief gaat naar de Deen.
Beste Kasper,
Zestig zinderende kilometers sloten een Ronde van Vlaanderen af die vier-en-een-half uur het aanzien niet waard was. Maar goed, zoals in elke koers draait het natuurlijk om de finale en die was prachtig om te zien. Eerst maar even naar die verrassende sprint. Eigenlijk hadden we jou nog nooit aan de slag gezien in een topsprint, maar ja… Kasper Asgreen was ook nog maar drie jaar prof en in jouw vierde seizoen ging je van start met maar één objectief: goed zijn in de Vlaamse koersen.
Samen met Mathieu van der Poel had je de wereldelite op een hoop gereden. Dus daar kwam de spurt aan, die geen sprint kon worden, omdat Van der Poel nu eenmaal niet te kloppen valt als hij een witte streep ziet en in pole position rijdt. De enige, die vertrouwen had, was jij.
Op een kilometer zette jij je in het wiel. Mathieu reed al kilometers lang een tand lichter dan jij. Meestal duidt dat op overmacht, maar dit keer dus niet. Op de brede, lang rechte weg naar het spandoek voltrok zich het zenuwslopende spel van loeren en beloerd worden. Van gokken op het moment, waarop er aangezet moest worden. Van der Poel in zijn rood-wit-blauwe trui op kop. Steeds weer omkijkend als een opgejaagd dier. Jij er achter in het vlammende rood van de Deense nationale vlag. Twee kampioenen. Eén gedachte: ‘Ik wil winnen!
Vijfhonderd meter. Situatie onveranderd. Maar dan 250 meter. Mathieu zet aan. Je reageert vrijwel tegelijk. Je komt tot zijn bracket. Nog zeventig meter te gaan. Jouw grotere versnelling deed zijn werk. Van der Poel nog steeds op kop, maar je schuift hem onweerstaanbaar voorbij. Hij houdt zijn benen stil. Schudt zijn hoofd en kan het zelf niet geloven. Geklopt door Kasper Asgreen. De enige die vandaag sterker was dan hij. En niemand kon zeggen dat het niet verdiend was. Hij feliciteerde je gelijk en begon zich te prepareren om deze zware kater te verwerken.
Wat een dag! Dit was de race waar je wekenlang zo mee bezig was geweest. De Tirreno reed je anoniem in het peloton, maar op de slotdag testte je de benen even in de tijdrit in San Benedetto del Tronto: achtste. Dat was oké. Milaan – San Remo reed je net zo anoniem als de Tirreno. Maar een week later deelde je een knal van jewelste uit: zeventig kilometer solo in de E3-prijs en schitterend winnaar in Harelbeke. Dat was natuurlijk genoeg om jou in de rij van favorieten te plaatsen voor deze Ronde van Vlaanderen. Kasper Asgreen wist dat zijn benen goed waren.
En dat bleek. In de laatste beklimming van de Oude Kwaremont wist je wat er ging gebeuren: Van der Poel zou aanvallen, want dat had hij al een paar keer gedaan. en dan was het alles of niks. Met Wout van Aert waren jullie aan de voet van de klim gekomen. Slechts 16 tellen eerder dan het Bahrain-koppel Dylan Theuns en Marco Haller en wereldkampioen Alaphillipe, die niet meer op kop kon komen, en de verrassende Anthony Turgis. En 35 seconden voor een elitegroep met Dylan van Baarle, met Greg van Avermaet, met Tiesj Benoot, met Tim Wellens, met Christophe Laporte en nog een handvol klasbakken.
Met Mathieu van der Poel had je de koers beheerst. Eerst op de Paterberg. Toen op de Taaienberg. Vervolgens op 27 kilometer van de streep na de Kruisberg. Telkens viel je aan. En steeds reageerde Van der Poel. En als Mathieu zijn gat van het zadel tilde was je paraat.
Je voelde zijn macht en je had er respect voor. In die laatste Kwaremont-beklimming deed je het tactisch ook helemaal perfect. Je sloeg een beurt over aan kop, want je wist dat Van der Poel zou versnellen. Dat deed hij ook. Wout van Aert haakte af. Het was eigenlijk al een wonder dat hij nog aan het wiel zat, want vanaf het moment dat de slag losbarstte moest hij steeds gaten dicht rijden. Na een kilometer versnelde Mathieu op de kasseien. Hij nam afstand. Reed met voorsprong de Ronde van Vlaanderenstraat in en snelde langs het monument van Karel van Wijnendaele, de stichter van de koers, zonder zijn hoed af te nemen voor deze goeroe van het Vlaamse wielrennen.
Dit was het moment waarop alles uit de kast moest. En dat deed je. Je wroette jezelf terug in het wiel en aarzelde niet. Je nam ook gelijk over. Van Aert en de rest op afstand zetten was de boodschap. Nog één helling te gaan: de Paterberg. De beklimming was een imponerende demonstratie van bluf. Poel begon op kop, maar je zette je naast hem. Alsof je hem wilde laten weten: ‘Wat je ook doet, vandaag krijg je mij er niet af!’ Het was prachtig om te zien.
De verliezers van deze dag waren ongetwijfeld Mathieu van der Poel en Wout van Aert, de matadoren van het voorseizoen. Ze gingen beiden naar huis met een belangrijke boodschap: de boog kan niet altijd gespannen staan. Ze waren alle twee top ik de Tirreno-week. Er leek geen einde te komen aan hun overmacht, maar deze zondagavond in Oudenaerde wisten ze dat ze de prijs betaalden voor die dolle dagen van de Strade Bianche naar San Benedetto del Tronto. Toch werden ze nog tweede en zesde.
De wedstrijd door Vlaanderen verliep helemaal in het voordeel van Van der Poel. Stefan Bissegger bleef als laatste over van de Magnificent Seven die 200 kilometerlang voor het peloton uit denderden. De groep reed uren lang zo hard dat hij nog net niet omviel. Maar die laatste zestig zinderende kilometers ging het gas vol open, zodat het koerstempo nog boven de veertig per uur uitkwam, terwijl het zeer lang maar net boven de dertig per uur lag! We zagen een Mathieu die goed was, maar zeker niet de honderd procent Mathieu die in Italië huishield. Zijn complete defaillance in Dwars door Vlaanderen was al een veeg teken.
Het makke koerstempo van deze zondag speelde in zijn kaart, maar daarna werd hij toch verraden door zijn eigen temperament. In vrijwel alle beklimmingen gooide hij zich in de strijd, terwijl dat niet overal nodig was. Uiteindelijk bleek dat teveel voor een Van der Poel op 98 procent. Zelfs toen was hij nog steeds van wereldklasse, maar deze Ronde van Vlaanderen was zeventig meter te lang. Zeventig meter …. op tweehonderdvierenvijftig kilometer en driehonderd meter!
En dan krijg je natuurlijk wel de rekening gepresenteerd als Kasper Asgreen bezig is zijn definitieve stap naar de wereldtop te zetten. Dat deed je heel goed Kasper. Het zal zeker niet de laatste keer zijn dat we je zo in beeld zien.