De Italiaanse SS

Theo de Rooij

Profwielrenner (1980-1990), Ploegleider en teammanager (1991-2017)

Tegenwoordig eigenaar Royal Sportmanagement B.V.

De sede stradale SS6 tussen Caserta en Cassino lag op 12 maart 1998 bij het plaatsje Calvi Vecchia pikzwart te glimmen onder een grauwe hemel. De hoge rug van het glad geteerde wegdek vervormd door de passage van talloze haveloze voertuigen en gebrekkig wegonderhoud. De mix van olieresten, stof en de eerste motregen na een droge periode vormde een garantie voor problemen voor de 200 renners actief in de tweede etappe van de Tirreno-Adriatico.

De eerste groep van 18 renners passeerde zonder incidenten, de tweede groep van 17 man volgde op korte afstand. Even later diende zich een nerveus peloton aan. Plotseling bevonden vele renners, opgesloten in de dicht opeengepakte, onoverzichtelijke groep, zich op de schuine ezelsrug van de spekgladde weg. Talloze smalle bandjes verloren de grip, uitmondend in een valpartij van tientallen renners. Het volledige peloton kwam in een nooit eerder geziene chaos tot stilstand.

De vele gewonden werden afgevoerd. Het totaal gefragmenteerde peloton, geassisteerd door de ploegleiders, zocht wanhopig naar herstel van wat eerder een wielerkoers was. Enkele tientallen kilometers verder keek een gehergroepeerd peloton tegen een onoverbrugbare achterstand aan op een kopgroep van 35 renners. In de morrende groep gingen stemmen op om de koers te neutraliseren en de volgende dag onder normale omstandigheden voort te zetten.

Ik was ondertussen de puinhoop gepasseerd en bevond mij als ploegleider achter onze kopman Rolf Sørensen, die als enige van de acht Raborenners aan de chaos was ontsnapt. Vanzelfsprekend wisten de mannen niets van de totale wanorde achter hen en reden volle bak naar de aankomst. Ik stuurde mijn wagen vlak voor de finish via de omleiding naar de parkeerplaats van de ploegbussen, voorlopig onwetend over hetgeen zich een half uur later op enige afstand zou gaan afspelen. Het weinige dat de bij de bus aangekomen renners mij hadden verteld was dat zij met het peloton aan de finish waren gestopt om af te dwingen dat er geen uitslag zou worden opgemaakt.

’s Avonds 19h00 kwam het nieuws dat met uitzondering van Sørensen de hele Raboploeg uit koers was. 125 renners die de finishstreep te laat waren gepasseerd, uitgezonderd een klein aantal renners dat juist achter de streep stond, bleken na de tijdslimiet binnen te zijn gekomen en werden door de jury naar huis gestuurd. Deze beslissing veroorzaakte een koortsachtige belgolf tussen de over vele hotels verspreide ploegleiders. Men betwistte de jurybeslissing en eiste van de organisatie steun en bemiddeling. De bijeenkomst van ploegleiders en organisatie om 23h30 mislukte jammerlijk. Organisator Carmine Castellano had in zijn hotel gewacht op de komst van de ploegleiders, die op hun beurt in hun hotel wachtten op Castellano. Middernacht volgde het korte telefoontje van laatstgenoemde naar een van de ploegleiders: op zo’n 50 man na iedereen naar huis!

De volgende dag stonden we met de volledige ploeg stand-by aan de start. De Italiaanse ploegleiders zouden een laatste wanhoopsoffensief richting jury lanceren om iedereen alsnog te kunnen laten vertrekken. Tevergeefs. Ik bleef met een renner, twee begeleiders en twee auto’s in de koers, bussen en overige auto’s dropen af naar ons hotelletje in Zuid-Toscane waar ik inderhaast een trainingskamp belegd had.

Solidariteit en eenheid in het peloton zijn utopieën. Veiligheid moet op voorhand worden gereguleerd en vastgelegd in reglementen, draaiboeken en protocollen. Vooralsnog regeert de chaos en wordt de wielersport na elke schade en schande wijzer. Ook in 2020.

PS: eenmansploeg Sørensen won de vierde etappe, droeg drie dagen geel en won bijna het eindklassement.