Chaos bij Jumbo-Visma in de Omloop

Ron Couwenhoven

Wielerverslaggever De Telegraaf 1970-1986

De Omloop Het Nieuwsblad bracht zaterdag wat er van verwacht mocht worden. Slecht weer. Regen, storm en een miserabel opklarinkje aan het eind. Heel wat coureurs had toen al huiverend de kleedkamers opgezocht. De mannen voor de klassiekers konden hun hart ophalen: waaiers, keien en hellingen. Wat wil je nog meer? Jasper Stuyven pakte de hoofdprijs. Mike Teunissen zette het seizoen in met een nieuwe stap in de richting van de top. Maar hoe marcheerde zijn Jumbo-Visma ploeg eigenlijk?

Beste Mike,

De Omloop Het Nieuwsblad rustig analyserend wil ik toch nog even mijn lichtje laten schijnen over de gebeurtenissen in het Vlaamse heuvelland. Zesde in de Omloop Het Nieuwsblad. Geen slecht begin natuurlijk. Vooral omdat het pas jouw eerste koers was. Dus ik ga er vanuit dat we jou dit voorjaar nog wel een paar keer aan het front zullen zien strijden. Een applausje kan er dus wel af, maar dat geldt minder voor jouw ploeg.

Want wat kregen we te zien op de kletsnatte wegen richting Ninove? Een dik ingepakt peloton dat ondanks de wind een stevig tempo reed. In Velzeke – Ruddershoven toonde Wout van Aert op de keien van de Paddestraat zijn ambities al even. Greg van Avermaet en zijn CCC-ploeg konden hun plannen ook niet verbergen. Het was duidelijk dat er al vroeg in de koers beslissingen zouden vallen.

Er was nog dik 80 kilometer te rijden toen Yves Lampaert en Tim Declercq van Deceuninck-QuickStep, Matteo Trentin (ploegmaat van Van Avermaet), Jasper Stuyven, Søren Kragh Andersen, de 22-jarige Duitser Jonas Rutsch en jij op kop kwamen. Er was onmiddellijk samenwerking. Rond draaien was de boodschap. De voorsprong groeide snel, hoewel Ian Stannard namens Team Ineos beulswerk op kop van de achtervolgende groep verrichtte. Maar dat kon Declercq in de kopgroep natuurlijk ook. De seconden zwollen aan tot minuten. Drie bijna.

Stannard reed lang met liefst drie Jumbo’s in zijn wiel. Er werd dus voor honderd procent afgestopt door jouw ploeg. Kennelijk was er vertrouwen. Tenslotte was je met Trentin ongetwijfeld de beste sprinter van de zeven. Jonas Rutsch van Education First was er niet meer bij. Zijn lange voorbereiding via de Down Under Tour en Argentinië verhinderde niet dat de jonge Duitser door de storm uit de wielen werd geblazen.

Het afstoppingswerk van jouw ploegmaats wees er op dat de ploegleiding vrede had met de ontwikkelingen. Of toch niet? Pascal Eenkhoorn sprong mee met een paar dapperen die op zoek gingen naar de eenzame Lukas Pöstlberger, die in het tegenoffensief was gegaan. Op het moment dat Eenkhoorn met zijn medevluchters in zijn wiel zaten, gebruikten Van Aert en Tiesj Benoot de Molenburg voor hun tegenaanval. Eerst had Van Aert met Sep Vanmarcke al tevergeefs geprobeerd weg te komen. De tandem Van Aert – Benoot was echter een klasse apart die het gat snel dicht reed.

Ik kon dat niet zo goed volgen. Want waarom ging Van Aert in het tegenoffensief, terwijl jij voorop zat en de ploeg er met zijn afstoppingswerk zelf voor had gezorgd dat het gat vrijwel onoverbrugbaar werd? Had je soms gemeld dat jij je toch niet zo lekker voelde in het spoor van al die mannen die in tegenstelling tot jou al heel wat koerskilometers in hun benen hadden? Op de Leberg met nog 35 kilometer te gaan leek het er al veel op. Je moest een klein gaatje laten, maar reed het ook weer zo dicht. En je bleef jouw werk doen in de kopgroep. Een paar trappen op kop en er weer van af, zoals die andere zes dat ook deden.

Achter jullie kwam de jacht goed op gang. Iedereen wist dat er aansluiting moest zijn voor de Muur van Geraardsbergen op maar 16.700 meter van de meet. Dat lukte niet… Ondanks de enorme inspanningen van vooral Eenkhoorn, maar ook van Van Aert.

Dit was wel een uiterst merkwaardig ploegenspel, want waarom kreeg je niet het advies uit de ploegleiderswagen om te stoppen met kopwerk en moest je je met die mannen in de achtervolging niet in het laatste wiel zetten? Als je niet meer voor de volle honderd procent over je mogelijkheden beschikte, was dat toch de logische opdracht geweest. Juist ook omdat Van Aert nog hemel en aarde bewoog om vooraan te komen.

Maar nee hoor! Jumbo-Visma reed op kop in de kopgroep. En Jumbo-Visma reed op kop in de achtervolging in een wanhopige poging een gat te dichten dat de ploeg zelf had helpen te creëren. Het was een zelden geziene vertoning in het professionele wielertijdperk met de communicatie via de oortjes.

Daar was de Muur al. De steile wand van Geraardsbergen, waarop menige Ronde van Vlaanderen werd beslist. Nog maar krap 17 kilometer te gaan. Stuyven bleek er al de sterkste. Lampaert bleef in zijn wiel en Kragh Andersen harkte zich er ook nog naar toe. De Bosberg bracht geen verandering en Stuyven maakte het karwei koel en beheerst af.

Dat jij nog zesde werd was een wondertje. Met Declercq bleef je ternauwernood het sprintende achtervolgende pelotonnetje voor. Knap dat je nog de macht vond om te spurten. Je kon nog net de eerste renners van die groep voor blijven, al moest je Declercq wel nog voorrang geven. Misschien vond je het wel best dat hij vijfde werd. In elk geval geloof ik dat je zelf best tevreden kon zijn over het resultaat op deze meer dan kille dag.  Jouw ploegleiders mogen zich echter wel even achter de oren krabben over het opmerkelijke vertoon van Jumbo-Visma op de wegen naar Ninove.